şimdi yeniden...

Hiç kimseyi yanıma almadan gidesim var. Saçma sapan bir hayatın içinde başımı ciddi ciddi belaya sokasım var çünkü herşeyden ve herkesten bıktım.

Seni, o adamı, o kadını hepsini bir poşet içine doldurup çöpe attığımı hayal ettim bugün. Yok kıtır kıtır kesilip doğranmış halde değil. Bütün ve canlı olarak. Yaşasınlar ama benden uzak olsunlar. Yaşasınlar ama bana bulaşmasınlar. Böyle istedim. Olur böyle şeyler...

Senden de külliyen vazgeçtim bugün. Benden her daim uzak dur istedim. Seni hiç anımsamamak ve hayatımın en küçük noktasında olmamanı istedim. Çok acaipmiş çokca umursadığın birinin ya da birşeyin bir anda bir hiç oluvermesi. Yok, pek o kadar da derin yaralanmıyormuşsun. Çok acaiptir ki, bu eve geri dönmek gibi bir duyguymuş.

Öfkeli miyim? Hiç değilim. Kin ve nefret mi var içimde? Zerresi yok. Sadece hepinizden bıktım. Yemin ediyorum fena halde bıktım. Olan bu. Yadırganacak birşey yok. Ama size bunu asla anlatmayacağım. Hiçbirinizin bundan haberiniz olmayacak bile.

Şu da ilginç, bıkkınlık pek fena bir duygu değilmiş. Herkesi ve herşeyi çöpe atarsan seni özgürleştiren bir duyguymuş hatta.  Cesur ve korkusuz oluyormuşsun mesela. Kaybedecek en ufak birşeyin kalmayınca neden korkasın ki, değil mi? Söyle şimdi bana bu korkusuz yaşam için böyle kestirip atmaya değmez mi? Değer.

Bugün suratım bin parçaydı, gördün. İşin tuhafı o bin parçayı toplayamam sanıyorlardı. "Bu hayatın ağzını burnunu kırarım" dedim. "Merak etmeyin kimse bana birşey yapamaz. Dağılanı toplamada üstüme yoktur. Üstelik eskisinden de iyisini yaparım."dedim. Öyle bir inançla söyledim ki yer çatır çatır çatladı hırsından. Ben hariç kimse görmedi. Bense bir kez daha inandım kendime. Cesaretimden kadife kaftanlar diktim. Salına salına yürüdüm koridorlardan. Kimseyi umursamadım. 

Sersemmişim bunu da anladım bugün. "Bunca endişeye değer miydi?" diye düşündüm. "Kabus, gerçek olunca insan artık kabus görmekten korkmuyor" diye de düşündüm ayrıca. "Dağılın lan derim dağılır keder" dedim. Güldüm sonra. Oysa ben kendime insanın olmuş ve olabilecek en kederli hikayesini anlatıyordum. "Buna bile gülüyorsam" dedim "gerçekten bu hayatın ağzını burnunu kırarım ben..."

Fotoğraf: Dying of cute