bu kadar gerçek olmasaydık, iyiydi...

Sana uzun zamandır söylemeyi tasarladığım birşeyler var ama kelimeler balık kılçığı gibi boğazıma takılıyor. Ve ben uzun zamandır o kılçıkla gezip dolanıyorum. Dünya pek tatsız geliyor bu aralar. Ben o kılçıktan sanıyorum. Berbat sigaralar tüttürüyor, tadı çamura benzer çaylar içiyorum. Yutkunamıyorum diyorum. Ondan bu haller diyorum. Sebebini aklıma gelen herşeye bağlıyorum.

Pek söz etmiyorsun kendinden bense yalan yanlış bi dolu şey anlatıyorum. Çokça gülüyorum. Ağlayamıyorum ya ondan diyorum. Trajedinin ortasında duruyor ve dünya komik bir yer diyorum. Nasıl da kendimi kandırıyorum.

"Ölüyorlar görüyor musun?" diyorum. Sen yanıt vermiyorsun. Bir başıma olduğumu anlıyorum. "Yardım et" diyorum. Uzaklardan derin bir kahkaha patlıyor ve ben çaresiz hissediyorum. Ben ellerimi dizlerime bağlayıp öylece durmaktan gayrı birşey yapamıyorum.

Bana anlamlı tek söz söyleyenin kulu kurbanı olurum diyorum. Saçmalıkların altında ezim ezim eziliyorum. Kaybolurum diye korkuyorum ama kaybolacak cesareti bir türlü  kendimde bulamıyorum.

Sana "kaçalım gidelim buralardan" diyesim geliyor, dilimi tutuyorum. Beni deli sanırsın diye ödüm koptuğunu o an anlıyorum. Yok, ben asıl senin de benim kadar deli olmadığını anlamaktan korkuyorum. Şöyle sarı papatyalarla dolu bir yer hayal ediyorum sana bakarken. Herkesten uzak seninle yakın olabileceğim bir toprak parçası düşlüyorum ya da. Gök sonsuza gerçekten uzanır diyorum öyle bir yerde ama olmuyor tek söz edemiyorum.

Biliyor musun "bu kadar gerçek olmasaydık iyiydi" diyorum geceleri uykuya dalmadan. "Bu kadar gerçek olmanın hiç iyi bir yanı yok" diye de devam ediyorum. Şu tavanı sıyırıp evin üzerinden, yıldızlara bakamadan uyumanın nesi iyidir söyle bana. Güvenlik? Evet güvenlik için var o tavan. Sana az önce de söyledim ya: bu kadar gerçek olmasaydık iyiydi. Ama etle, kanla, acı ve kederle sapına kadar gerçeğiz. Yazık...

Fotoğraf: a beautiful world