körlük...

Hiç gitmek istemedim ama zorundaydım. Oraya varınca "iyi ki..." dedim "iyi ki gelmişim." Böyle güzel bir sonbahar olur mu? Sarı kırmızı yapraklarıyla mucize gibiydi. Dünyanın ne kadar güzel bir yer olduğunu unutan benim gibi bir aptal için hele de...

Gözümü ekrandan istesem de ayıramayanlardan biriyim ben. Hayatı iş olmuş sersemlerden biri. Çok kızıyorum kendime. Üç beş kuruşum olsa daha fazlası değil bassam istifayı gelip yaşasam şu sarı kırmızı köyde. Ne bileyim elma yetiştirsem, nar yetiştirsem akşamları soba yaksam hiçbir konforum olmasa. Umurumda değil ki bütün bu konfor. Zaten belki de hayatımı cehenneme çeviren de o.

Yok arkadaşım ben bütün bunların içinde yer almak istemiyorum. Dileyen dilediğini desin. Korkak desinler mesela kaçtı desinler hatta yabani desinler. Yeminle umurumda değil. Ben modern olan herşeyi reddediyorum. İstemiyorum.

Dışarıda bekliyorum. Daracık bir yolda, lacivert bir arabanın yanında. Karşıdaki bahçeli evden bir kadın çıkıyor. Merakla bakıyor. Gülümsüyorum kadına. Ah onun yerinde olmak istediğimi bilse...  Belki o da benim yerimde olmak istiyordur. Topuklu ayakkabılar giymek, tırnaklarını uzatmak, pantolon giymek falan filan. Bu topuklu ayakkabıları fırlatıp atmak, tırnaklarımı kesip elip toprağa bulamak istediğimi bile... Herkes birbirinin yerinde olmak istiyor. Ama dünya yine aynı dünya. Karşı kıyıdan bakınca belki de hiçbir şey değişmiyor. Topuklu ayakkabıları çıkarıp aşağıya indiğimizde yani toprağa yakınlaştığımızda iyice daha iyi olacağını sanmak niye? Gözünü ve kalbini hatta beynini çıkarıp atmadıktan sonra dünya yine aynı dünya değil mi?

"Çok zor çok" diyor "köy hayatı." Tek kelime etmiyorum. O anlatıyor dinliyorum. Bitmek tükenmek bilmeyen işlerden söz ediyor "ahhh ahh" diyorum. Gel diyor sana ekmek vereyim. Yeni pişirmiş. Teşekkür ediyorum. Çünkü alırsam, o kokuyu duyarsam bir daha dönemem diye korkuyorum. Dönsem bile daha da korkunç görünür buralar diye ya da...

Arabaya biniyorum. Ağaçlara baka baka sorunun kendi içimde olduğunu düşünüyorum. Öyle ya nasıl görürsek öyle dünya. Peki ya ben neden hala cehenneme bakmakta ısrar ediyorum. Yok mu hiç güzel birşey. Mesela o yeşil gözlü afacan çocukta yok muydu güzel birşey? Kitaplar var mesela, sıcak kış akşamları var. Uzun uzun sustuğum ağzımı ancak çay içmek için açtığım akşamlar... Dünyanın abuk sabukluğuyla zalimce dalga geçtiğim zamanlar var. E vallahi billahi var güzel şeyler. Peki ama ben ne zaman bunca kör oldum. Açılır mı bu gözler yeniden?

Fotoğraf: Resimde.com