atın ölümü arpadan...

Tepemde duran gök olsaydın keşke diye geçti içimden bugün. O zaman nereye gitsem hep sen olurdun. Başımı kaldırmam yeterdi özlediğimde. Hatta başımı kaldırmasam bile orada olduğunu bilmek bile yeterdi. Şimdi diyeceksin ki ikimiz aynı gök altındayız ya, sen de ben de şu koca kürenin üzerine basıyoruz ya... Deme sakın öyle. Deme ki senin de beni, benim seni özlediğim kadar özlediğini bileyim.

Aslında biliyor musun pek de bir önemi yok. Zaman geçti ve biz kocaman adamlar, kadınlar olduk. Senin de biri tuzla buz etti kalbini benimkini de. Tıpkı o hikayedeki gibi iki kırık bacaklı belki yan yana durursak kendimizi bütün sanırız diye bir araya geldik. Sandık da. Bazen gönüllü inanılan yalanlar zamanla gerçeğe dönüşüverir. Ne güzel.

Ama sen bana sakın yalan söyleme. Dünya üzerindeki bunca yalana, riyaya gülüp geçen ben seninkine dayanamam. İnan bana tüm kalelerim tuz buz olur. Taştan sandığım duvarlarım çözülür kuma dönüşür. Ne olur sen bana hiç yalan söyleme. Bir kez söyledi biri ve sonra... Her neyse...

Ne düşündüm biliyor musun? Biz dünyaya ancak birbirimiz sayesinde, senle ikimiz bir aradayken birden bire beliriveren dünya sayesinde katlanabiliyoruz. Şanslıyız velhasılı. Her gün evimize yeni bir tuğla ekliyoruz sözcüklerden ve sen benden çok daha inançlısın "bir gün belki"lerle başlayan cümlelere. Bense bir korkağım. Sanki hiç hayalkırıklığına uğramamış gibi korkuyorum. Uğrayacaksan ne olur sanki. İnsan ne olacağını bilmediği zaman korkar. Oysa sen biliyorsun. Ne olduğunu gördün. Bir süre kalbini koparıp sana söylemedikleri bir yerde saklıyorlar. Ve sen kalp olmadan nasıl yaşandığını anlayana kadar da geri getirip veriyorlar zaten. Yılların ziyan mı olur sanıyorsun? Yahu hepimizin ömrü zarar ziyan değil mi?

Ne diyorduk sevgilim atın ölümü arpadan, bizimkisi de aşktan...