bazılarımız böyleyiz işte...

Üniversite yıllarında, ev arkadaşımın arkadaşı olan bir kız vardı. Her nedense benim darmadağınık odamda oturmuş sohbet ediyorduk.  Galiba ev arkadaşım yani onun arkadaşı olan ev arkadaşım acil olarak bir yere gitmiş kızı da ben misafir etmek zorunda kalmıştım. Ona şu an ne olduğunu hatırlamadığım birşeyler anlatıyordum. Çok fena canım sıkıldığında hep yaptığım gibi dur durak bilmeden konuşuyor da konuşuyordum. Lafın bir yerinde sözümü kesip "Bir dakika" dedi "bunu not almalıyım." Şaşkın şaşkın baktım. Çantasını açtı. Hayatımda hiç o kadar düzenli bir çanta görmemiştim. İçinden kırmızı süet bir ajanda çıkardı. Nazikçe ajandanın kilidini açtı. Ucu iyice sivriltilmiş kurşunkalemiyle birşeyler yazdı. Ona ne yazdığını sormadım. Zira o ara "bir insan nasıl bu kadar düzenli olur?" sorusu ile cebelleşiyor, bir yandan da kızı inceliyordum. Gömleğindeki ütü izini, özenle taranmış saçlarını, ince ve temiz olmayan birşeye asla sürülmemiş parmaklarını, özenle yapılmış tırnaklarını ve üzerindeki pembe ojeyi falan filan.

Soruyla cebelleşmekten vazgeçip kıza sormaya karar verdim. Tam bir hanımefendi kahkası attı önce sonra da usul usul konuşmaya başladı. Hayır annesinden falan gelmiyormuş bu özelliği. Zira annesi dağınık ve umursamaz biriymiş. Bulaşık yıkarken canı sıkılır bulaşığı yarım bırakıp kendine güzel bir kahve yapar ve dergi, kitap, gazete artık eline ne geçmişse o sırada okur, kahvesi bitince de bulaşığa devam edermiş. Ona annesine bayıldığımı çünkü kafalarımızın aynı olduğunu söyledim. Kız küçümser bir bakışla karşılık verdi. Eh onun beni ve annesini takdir etmesi söz konusu bile değildi. Kız tekrar kendini anlatmaya koyuldu. Belli ki ona sorduğum "nasıl bu kadar düzenli olunur?" sorusunun hayretle karışık bir takdir barındırdığı gibi bir fikre sahipti. Oysa ben bir türlü anlayamıyordum o düzen içinde nasıl yaşanacağını. Canın sıkkın olduğu günlerde en sevdiğin bluzunu çıkarıp fırlatmadan, ev darmadağınıkken bütün o dağınıklığın içinde tembel bir gün geçirip akşamüstü bir hevesle tüm evi bal dök yala kıvamına getirmeden, kitapları bir çırpıda bulacak kadar düzenli bir kütüphanedense bir kitaba takılıp saatlerce kütüphane önünde aradığını bulana dek bir o kitaptan bir bu kitaptan okumadan, ara sıra eşyaları kaybedip hiç beklemediğin ve çoktan vazgeçtiğin bir zamanda o eşyayla karşılaşıp çocukluk arkadaşını görmüş gibi sevinmeden nasıl yaşanırdı ki? Kesinlikle emindim ki bu kız acıdan ölse de, gözyaşlarına bağulsa da, dünyadan vazgeçecek kadar bezse de hayatından yine aynı düzeni ölesiye sürdürüyordu. Tanrım ne kadar korkunçtu!

Annemin de tıpkı kendisi gibi düzenli olduğunu söylüyorum kıza. "Anneleri değişmeliyiz" diyor. "Olmaz" diyorum. "Ben zıtlıkları severim. O yüzden annem bende kalıyor, seninki de sende." Gülüyor. Sarı saçlarındaki düzenli çizgilere bakıyorum. O da benim dağınık kıvırcık saçlarıma bakıyor. İkimizin saçları da sanki yaşam biçimlerimizi yansıtıyor. Onunki düzenin benim ki kaosun sembolü gibi. Bunu ona da söylüyorum. "İlginç" diyor ve ardından bir "neden olmasın" yapıştırıyor. Ben çılgınca bir hızda konuşup kendi sözcüklerimden yoruluyorum. O ise sabah güneşi gibi taze hala. Öyle ağır konuşuyor öyle yavaş tüketiyor ki kendini, içimden "1000 yıl yaşar bu" diyorum. O da muhtemelen benim çok değil bir 10 sene sonra dünya değiştireceğimi düşünüyor. Hayır o böyle birşey düşünmüyor. Muhtemelen aklından "bugün yapılacaklar" listesini geçiriyor. Saatine bakıyor sonra. "Geç olmuş" diyor. "İçimden evet seni kurtarmak için çok geç" demek geliyor. Ses etmiyorum. Yeryüzünün en saçma gülümsemesini yüzüme yapıştırıyorum. O ise sahte ile samimi olanı ayırtedemeyecek kadar kendisi ile meşgul. Kulakları nezaket cümleleri duysun yetiyor. Bir insanın dili başka şey söylerken yüzünün başka şey söyleyebileceğini pek de umursuyor gibi görünmüyor. Kapıyı açıp dışarıya çıkıyor. "Tekrar görüşelim" diyor, gülümsüyorum. "Haber veririm sana" diyor. İçimdeki şeytan durmuyor "çat kapı gelebilirsin" diye utanmazca bir yalan atıyorum. Oysa ancak çok çok yakın olduklarıma çat kapı hakkı veriyorum. Tabi kız bunu bilmiyor. Zaten öyle bir niyeti de yok. "aaaa hayır" diyor "mutlaka haber veririm." Gülümsüyorum yine. "Eh peki" diyorum. Zaten aksi düşünülemezdi gibi birşeyler mırıldanıyorum. O ise gıcır gıcır ayakkabılarını kağıt mendille silmekle meşgul olduğundan söylediklerimi duymuyor. Beni yanaklarını değdirmeden uzaktan uzaktan öpüyor. İyice deli oluyorum. Kıza bu kadar sinir olmasam arkadaşlarıma yaptığım gibi sımsıkı sarılacağım sırf tepki vermek için ama yok yapmıyorum. O düzenine gidiyor ben de kaosumun içine bir kedi gibi yuvarlanıyorum. "Yaşasın kaoooos" diye bağıyorum. Yan odada uyumakta olan diğer ev arkadaşım kapısını açıp "ne bağırıyorsun beee" diye çıkışıyor. O da en az benim kadar dağınık. Darmadağın saçlı başını tutup öpüyorum.

Fotoğraf: İoffer