Kumlar...

Biliyor musun bizim gibileri, sizlerin tutup toprağa bastırması gerekir bazen. Öyle ya biz şiirlerin, sözcüklerin kanatlarına tutunup olmadık rüyaların peşine takılırız. Oysa sizler her daim gerçeğin sağlam toprağındasınızdır. Göğe bakmayı bile zaman kaybı sayarsınız sizler biz ise hep toprakta hep toprakta nasıl yaşanır merak ederiz.

Gözlerine bakarken bunu düşünüyordum. Uykulu uykulu bakıyordun ve ben deli gibi merak ediyordum sırf yüzeyini görebildiğim bu ruhun derininde ne var. Ama sen ısrarla gözlerime bakmayı reddediyordun. Ve ben benden neden bu kadar saklandığını anlayamıyordum.

Saçma sapan konuşuyorduk gün içinde. Ne kadar yakın dursak da bir türlü yakın olamıyorduk. Aramızda hep bir soru işareti duruyordu. Ve biz o soru işaretini yok etmek bir yana günden güne büyütüyorduk. Hiç kimse birbirini anlamıyordu galiba. Ya da hiç kimse birbirinin yüzüne gerçekten bakmıyordu. Ben her gün karar veriyordum bu kez sözcüklerine saplanıp kalmak yerine gözlerinin içine bakacağıma ama her gün sözcüklerinin içinde gizemli büyülü birşeylerin peşine düşüyordum. Sense beni hep ama hep yanlış anlıyordun. Çünkü hiç bir zaman sana asıl söylemek istediğim şeyleri söyleyemiyordum. Ağzımdan hep saçma sapan kontrol edemediğim sözcükler çıkıyordu. Senin sesinin tatlı tınısına akıl dışı bir hırçınlıkla karşılık veriyordum. Ve bir de utanmadan güzel birşey olsun diye hayaller kuruyordum.

Ne biliyor musun? Ben senin karşında hiç bir zaman kendim olamıyordum. Neden diye sorma. İnsanın birinin yanında elleri titriyorsa, sözcükleri birbirine dolanıyorsa ve kalbi gümbürdüyorsa nasıl kendisi olabilir? İşte bu yüzden sevgilim sanıyorum sen ve ben hep bu kadar yakın ama hep bu kadar uzak olmaya mahkum edildik. Hani diyorum ki bu sersem Leyla'ya aramıza yaydığım onca kumu aşıp ulaşmayı başarırsan işte bu Leyla o zaman işte o zaman sözcüklerinin düğümlerini açacak... Ve yeniden kendisi olacak. Aşkın kumlarından yeniden yaratılacak. Ve inan bana sevgilim o kumlar ancak aşkla birbirine tutunacak...

Fotoğraf: Life