Cuma mektupları

"Hiç yüreğim yok artık yalanlara" dedim az önce birine. Ve kendimi çok ama çok yorgun hissettiğimi farkettim. Biliyor musun artık iyi niyet, dürüstlük gibi kelimelere inanmıyorum ben. Kimileri bana "öfkeyle kalkan zararla oturur sen de çok öfkelisin" diyor. Ben öfkeliyim bunu kabul ediyorum. Ama şu da var ki artık insanları iyi tanıyorum. Kimin ne zaman, ne niyetle davrandığını biliyorum. "Tek bir cümleden yargısız infazlar yapıyorsun" diyorlar bir de. İyi de bugüne kadar hiç yanılmadım ki! Bu elbette yanılmayacağım anlamına gelmiyor. Hatta tam aksine biri çıksın da beni yanıltsın istiyorum. Ama ne yazık ki en farklı görünen bile diğerinin tıpatıp aynısı. Bu hiç değişmiyor. Çok acaiptir, ısrar ve inatla bir gün yanılacağıma ve yanıldığım için çok ama çok mutlu olacağıma da inanıyorum.

Bu ara herkesten uzak durur oldum. Uzaklık iyi bazen. Boşuna çaba sarfetmekten, bir kez daha yanıldığını farketmekten, insanların bıkmadan usanmadan yalan üstüne yalan söylediğini görmekten, tüm iyi niyetli sözlerini haince, gaddarca ve acımasızca kirlettiğini görmekten çok daha iyi. Evet, uzaklık iyi bazen. Kendi kendine olmak, uzun zaman hiç konuşmadan durmak, kimseyi özlememek ve kimseyi düşünmemek, hatta kendini bile... Çok iyi. Daha da ötesi dinlendirici...

Tüm bunları söyleyen biri olarak kendimi berbat hissetmem gerek değil mi? Ama öyle hissetmiyorum. İki seçenek mevcut, ya artık bütün bu olup bitene karşı demir gibi bir kalbe sahibim ya da kaygan bir umursamazlığa. Hangisi olursa olsun ikisi de iyi. Çünkü her ikisi de devam edebilmemi sağlıyor. Kayıp olan hiçbir şey artık boşluk yaratmıyor bende. Çünkü o boşluk kendi kendimle doluyor.

Fotoğraf: Life