gri bir gök altında...

Duymaya layık olmayan kulaklara tatlı sözler söyledim. Belki o sözlerden sonra pişman olmuştum lakin artık değilim. Söz o kişi onu hak ettiği için söylenmiş değildir çünkü. Söz coşan kalbimize engel olamadığımız için söylenmiştir. Bunu biraz geç anladım.

Pişmanlık beraberinde küskünlüğü getirir, bunu o zamanlar bilmiyordum. Ve küskünlük kalbin coşmasının önünde bir tıkaç... Bu yüzden ne insanlara, ne hayata ne de kendime küsüyorum şimdi. Öyle ya insan coşan bir kalbe sahip değilse nasıl yaşar?

Hata yapıyoruz. Başkalarının değmezliği yüzünden kendimiz olmaktan vazgeçiyoruz. Onların da kendilerine göre sebepleri vardır kimbilir, hiç düşünmüyoruz. Hiç ama hiç bilemeyiz belki o sebepleri, kişilerin nasıl bu hale geldiklerini ama "vardır bir sebebi" deyip omuz silkmeyi beceremiyoruz. Ne kadar da benciliz ve ne kadar kendi tarafımızdan bakıyoruz. Tuhaf, insan hiç ama hiç bilemediği sebepler yüzünden nasıl vazgeçebilir kendinden? Başkasına küsüp nasıl içinde var olan herşeyi çöpe atabilir? Gurur, dostum, aslına bakarsan körlük sebebi. Olup biteni, insanların duygularını ve hatta gerçeği göremeyişimizin tek sebebi. Bir anda yakıp yıkmayı, silip atmayı hep ona borçluyuz. Aferin bize, hepimize.

Dışarıda gri bir gökyüzü var. Odada tek başımayım. Göğe baka baka bunlar geçti aklımdan. Birine söylemek istedim. Söylemektense uçup gitmesindense yaz dedim kendi kendime. Yaz ki hep hatırlayasın. Hatırla ki sakin kalasın, kalbinin coşmasına engel olan ne varsa çıkarıp atasın, anlayasın ya da en azından anlayamaya çalışasın... Yaz dedim kendi kendime yaz...

Fotoğraf: Life