kendine ait bir gün...

Bugün pazar ve ben sabahın köründe kalktım. Cumartesi de dahil olmak üzere her gün işe gitmek için erkenden kalkan ben "bugün de kendim için erken kalkayım" diye düşündüm iyi de ettim. Öyle ki hayatımın işten ibaret olan son 6 gününde ne birşeyler okudum, ne arkadaşlarıma zaman ayırabildim, ne iki kelime yazabildim hatta telefonları "ben seni daha sonra arayacağım" diyerek arkadaşlarımın yüzüne kapadım. Bütün bu söylediklerimi duyan  başkalarının hayatını kurtarmak ile ilgili bir işim olduğu yanılgısına kapılabilir. Öyle ya insan kendi hayatını ancak başkalarının hayatı söz konusu olduğunda böyle çöpe atabilir öyle değil mi? Ama benimkisi öyle değil. Her neyse "bilin bakalım benim işim nedir?" bilmecesi sormak için yazmıyorum bunları. Ben sadece bugün hayatımı zalim düşmanın kucağından çekip geri almışım gibi hissediyorum ve birazcık bundan söz etmek istiyorum.

İnsanın işten başını kaldırıp derin bir soluk alması ve önünde sadece kendine ait olan bir günün bulunması büyük bir mutluluk. Yarım kalmış kitaplar, arasına işaret konmuş dergiler, okumak üzere çıktısı alınmış yazılar, yarım bırakılmış mektuplar, izlemek için yanıp tutuştuğun bir dolu film, birikmiş gazeteler ve her ayrıntısını bilmek istediğin bazı haberler, sesini duymak istediğin arkadaşlar, yüzünü görmek istediğin dostlar, oturup üzerinde derin derin düşünmek istediğin mevzular, pencereden hiçbir şey düşünmeden sadece ve sadece çaynı yudumlayarak geçirmek istediğin zaman dilimleri, geçen günler boyunca kaçırdığın ve telafi etmek istediğin bir dolu şey. Fakat işin ilginç yanı şu ki eğer böyle günlere ancak uzun zaman sonra sahip olabiliyorsan ve yapılacak bir dolu şey varsa hiçbir şey yapamıyorsun. Çünkü kitap okusan aklın filmde kalıyor, gazetelere dalsan gözün telefona kayıyor, bir kaç satır yazsan "okumak mı keyifli yazmak mı" diye saçma bir düşünce aklında yanıp sönüyor ve sen bütün bu ikilemlerin içindeyken gün sonunda yine yarımlarla kalakalıyorsun.

Ben hayatım boyu böyle oldum. Bunun tek bir günün kendime ait olmasıyla ilgisi yok. Herşeyi merak eden ruhum, herşeyi yarım yamalak bilen bir aklı doğurdu eninde sonunda. Ve bunun sonucunda nurtopu gibi zamanı planlama konusunda ciddi bir sorunum oldu. Ama bugün için yeni bir yöntem geliştirmeyi planladım. Eski yöntemim "canım ne istiyorsa onu yapayım"dı ve elbette yanlış bir yöntemdi zira canımın birşey istemesi dakikalık, saniyelik birşeydi. Ben de bu yöntem yerine "öncelikli olan nedir?" yöntemini uygulamaya karar verdim. Çünkü şu değerli günü harcamak istemiyorum. Gün sonunda yöntemin işe yarayıp yaramadığını göreceğim. Ama asıl merak ettiğim şu; sizler yapmak istediğiniz pek çok şey varken aklınız diğerine kaymadan birşeyi sonuna kadar yapabiliyor musunuz?

Fotoğraf: Life