zannımca, siz çıldırmış olmalısınız

Herkes şehrin boşaldığından, kimseciklerin kalmadığından, sessizlikten ve yalnızlıktan, çok ama çok sıkıldığından söz ediyor. Gözlerimi kocaman ayırarak dinliyor ve şaşkınlıkla bakıyorum. Çünkü ben sessizlik içinde kimse bana ilişmeden, kimse yapılacak işler listesini gözüme gözüme sokmadan, tüm gün tembellik içinde kalmayı insana verilmiş bir armağan sayıyorum şu aralar. Sabahları, gözlerimi açtığımda "bugün şu yapılacak, buraya gidilecek, şunlar şunlar aranacak, bunlarla iki laf edilip dönülecek, öteki ziyaret edilecek" gibi şeyler gözümün önünde durmasın istiyorum mesela. Tüm bunları düşünüp öfleyip pöflemek istemiyorum ve de. Tatil gününde istediğim kadar uyumak zamanın öğle, ikindi, akşam olmasına aldırmamak, tüm gün aralıksız Dostoyevski okumak, ara sıra kalkıp bir bardak çay almak, bütün bu tembelliğin yüzüme yaydığı salak gülümseme ile bir sigara yakmak, saçlarımın dağınıklığını zerre umursamamak, sarsak pijamalarımı bu mutlu tembelliğin olmazsa olmaz üniforması ilan etmek istiyorum. Ama olmuyor, olmuyor, olamıyor. İnsan ne kadar yayılmak istiyorsa, yapılması gereken herşey o kadar artıyor. Ve bu orantı beni deli ediyor.

Bir ara kimseye haber vermeden hiç bilmediğim bir yere kaçayım diye düşündüm. Cep telefonu almadan, not bırakmadan püff diye ortadan yok olmak yani. Aileyi deliye döndürmeyi ve işe polisleri bulaştırmayı göze alamadığımdan vazgeçtim. Sonra aklıma, kendimi odaya kilitleyip çıldırmış numarası yapmak geldi. Bu kez de doktorları işe bulaştırmaktan çekindim ve yine vazgeçtim. Hangi fikri bulduysam sonucunda ailenin çılgına dönmesi ve herhangi bir meslek grubunun işe karışması söz konusu olacağından, tüm bu olup biteni kabullenip, susmak zorunda kaldım. Tek yapabildiğim, "şehrin boşaldığından, kimseciklerin kalmadığından, sessizlikten ve yalnızlıktan, çok ama çok sıkıldığından söz edenler"e fırçayı basmak oldu. E hıncımı birinden almalıydım değil mi?

Resim: Harold Harvey