Ayakkabılar

Tak tuk tak tuk tak tuk...

Odaya girdiğimde herkes gülmeye başladı. Topuk seslerinden tanımışlar. Güldüm. O kadar gürültü çıkarmak istemiyordum ama ayakkabılarla başım ciddi biçimde dertteydi. Bir türlü aramızda bütünlük oluşturamıyorduk onlarla. Kiminin sağ teki ayağımı sıkarken sol teki ayağımdan çıkıyor, kimi inatçı bir sertliğe sahip oluyor ve inadından bir türlü vazgeçmeden parmaklarıma zulmediyor, kimi tıpkı çıplak ayakla yürüyormuşum gibi alçak oluyor, kimi her an yere kapaklanmakla beni tehdit edercesine yüksek geliyordu.

Buçuklu bir ayakmış benimkisi. Biri öyle yorumladı. Mümkündü elbet. Bir başkası şık ayakkabıların asla rahat olamayacağını mutlaka şıklıkla rahatlık arasında bir seçim yapılmak zorunda olduğunu savundu. Ben güldüm. "Gülme" dedi beriki. Haklıydı. Haklı oluşunu gülümseyerek onayladığını farketmedi. Bu kez de buna güldüm. Yine gülme dedi. Bu kez gülmedim. Çünkü gülersem bu sonsuza dek böyle gider diye korktum.

Biz ayakkabılardan konuşurken birden herkesin ayaklarını öne uzatmış, ayakkabılarına bakarak konuştuğunu farkettim. Bunu benden başka farkeden olmamış olmalı ki kimse duruma gülmedi. Az önce güldüğüm için bana terslenen "ne kadar alaycısın" diye bir güzel fırçaladı beni. Alaycı olmadığımı söylemedim bile. Savunma yapmaktan nefret ederim savunma yapmak yerine gülmeyi ve bu gülümsemeyi insanların yorumlayış biçimini izlemeyi daha çok severim. Ama bu kez öyle yapmadım. Çok fazla gülümsemiştim. Ve biraz daha devam edersem işin suyu çıkacaktı. "Öyle mi? Hiç farkında değilim." demekle yetindim. Kimse birşey demedi, konuda kapandı gitti. Zaten konu benim alaycılığı değil ayakkabılardı.

Herkes ayaklarını masanın altına çekti. Ayakkabılarını, almak için hayalini kurduğu ayakkabıları, ayakkabılar hakkındaki fikirlerini de ayakları ile birlikte masanın altına bir yere.. Benim aklıma başka ayakkabılar geldi. Yerde cansız yatan tanımadığım bir adamın delik ayakkabısı ve bir sedyede cansız yatan canımdan çok sevdiğim bir adamın telaşla hastaneye getirilirken bir yerlerde düşmüş ayakkabısı...

Resim: Van Gogh