CUMA MEKTUPLARI

Uzun zaman şarkı dinlemedim ben. Söylemedim de. Bilerek ve isteyerek. Küsmenin bir sembolü diyelim buna. Neye küstüğüm ise benim bile bilmediğim bir muamma. Bugün ise aslında çok uzun zamadır, günün pek çok dakikasını şarkı söyleyerek geçirdiğimi şaşkınlıkla farkettim. (farkettirildim.)

Bana dedi ki; "Bu halini seviyorum." Şaşkınlıkla döndüm. Hangi halimi seviyordu acaba? Yüzüm ekrana yapışık gözümü kırpmadan okuyan halimi mi yoksa koltuğa yayılmış oturan rahat halimi mi? Soru işaretine dönüşmüş yüzüme gülümsedi; "Hep şarkı söylüyorsun." dedi ve ekledi; "Nerede olduğunu umursamadan hep şarkı söylüyorsun." Soru işaretim büyüdü, büyüdü ve tüm yüzüme yayıldı. Bu kez kahkaha attı; "elbette nerede olduğunu umursamazsın, şarkı söylediğinin bile farkında değilsin ki!"

İçimi bir sevinç kapladı. Hayır gülme gerçekten sevindim. Çünkü; benim sözlüğüm şarkı söylemek eşittir mutluluk der. Ve o sözlük ardından hemen şunu ekler; "insan çoğu zaman mutlu olduğunun farkında olmaz."

Düşündüm sonra. Öyle ya uzun zamandır kendi başımın etini yemiyordum. Şöyle cümleler kurmuyordum mesela: "canım sıkılıyor", "kendimi iyi hissettmiyorum" "of bu hayatın çekilir hali kalmadı." Ve çatık kaşlı bir maske takmıyordum. Hatta öyle çok kahkaha atıyordum ki yan odalardan gelip neye güldüğümü soruyorlardı. Bilmediğim bir zaman birşey olmuş ve değişmiştim. Ama neydi o?

İnsanı ne değiştirir dostum? Kişiliğine yapışıp kalmış o "karamsar" "huzursuz" "mutsuz" gibi etiketleri hangi temizleyici yerinden söküp atar? Bir kitap mı, yanından geçip giden birinin öylesine havaya savurduğu bir cümlecik mi, kendinden bir zaman sıkılıp değişmeye karar vermiş olmak mı yoksa hayatın akışından oltana takılan tecrübe balıklarının tadı mı?

Ya da belki bu noktada neden diye sormanın hiç bir önemi yoktur. Ne dersin?

Resim: www.freewebs.com