yalvarırım susun...

Size de olur mu böyle? Bazen etrafınızda konuşulan her kelime iğne gibi teninize saplanır, en sevdiğiniz şarkı gürültü gibi gelir mi size de? Ben bugün bu haldeyim. Evimin salonunda oturmuş sonbaharın tadını çıkarmak istiyorum. Sessiz oturmak, bir kitabın içinde yok olmak, unutmak ve bir süre hiçbir şey düşünmemek istiyorum. Bu kadar yorgun olmak ve bıkmak hayra alamet değil. Bu olsa olsa yaşlandığımın emaresi. Başka şey değil.

Hayattan bir gün çalabilsek güzel olurdu böyle zamanlarda. İş yerinden tek kelime söylemeden çıkabilsek, eve geldiğimizde kimse sormasa "neyin var" diye, konuşmak istemediğini anlasa arkadaşların ve yüzüne bakınca susmaları gerektiğini anlasalar ne güzel olurdu. Ama bütün bunlar imkansız. O nedenle bahaneler, yalanlar bulup kaçıp gitmekten başka yol bırakmıyor sana hayat. Ama bunu yapmayacağım. Yalan söyleyip de günün tadını çıkarmanın imkanı var mı? O nedenle katlanmak ve akşamın gelmesini beklemekten başka yolum yok.

Akşamüstünü hayal etmek bile kaslarımı gevşetiyor şu an. Pijamalarımı giyip sessizce bir saat uyuma fikri, sonra uyanıp mahmur mahmur evin içinde dolaşmak, güzel bir yemek yemek, ince bellide bir bardak çay alıp balkonda oturmak, ağaçların rüzgarın arasında dolaşmasını izlerken başka hiçbir şey düşünmemek. 

Çok acayip benim kadar insanları seven birinin bazı günler onlardan tek birini bile görmeye tahammül edememesi.  Çok insanla çok şey konuştuktan sonra böyle oluyor galiba? Onlarla konuşmaktan kendimle konuşmaya fırsatım kalmamış oluyor. Haydi burada bir kişisel gelişim geyiği yapayım da şöyle diyeyim, kendi içimdeki diğer "ben"i ihmal etmiş, şımartmamış oluyorum. 

Sebebi ne olursa olsun, benim bugün yalnız kalmaya ihtiyacım var. Sessiz sessiz durmaya. Okumaya. Hayattan kopmaya. Umursamamaya. Kaçıp saklanmaya. İşte bu tip şeylere ihtiyacım var. Ama hala burdayım. Hala etrafımda çok sayıda insan. Hala çok fazla kelime, cümle. Aklımın, ruhumun sessizliğe ihtiyacı var...

Fotoğraf: Altıncıcadde