izin kağıdı

İnsanın bazen davranışları kontrolden çıkabilir. Çok sevdiği birini hiç de istemediği halde görmezden gelebilir. Aslında onu koruyordur kendi aklınca. Hayatında ters giden birşeylerin acısını ondan çıkarmamak için bilinçli olarak uzak duruyordur. Ve ona şunu demek istiyordur; "Seni çok seviyorum ve böyle berbat hissederken birini hırpalama eğiliminde isem eğer muhtemel ki bu sen olursun. Çünkü seni gerçekten çok seviyorum." Ama ne yazık ki o çok sevilen bu uzaklığın sebebini asla bilemez. Sanır ki karşısında dengesi yitik bir mahluk var. Bir gün aşkla bakan gözleri diğer gün kör olmuş gibi... İnsan bir başkasının ruhuna sarınmadan onu anlayabilir mi oysa?

Ben bugün kimse ile tek kelime konuşmak istemiyorum. Ancak tanımadıklarımla "merhaba" "iyi günler" kıvamında üstünkörü laflar ediyorum. O bile fazla geliyor. Ben bugün bir köşede büzülüp kalmak istiyorum. İnsansız, güneşsiz ve hatta kendimsiz... Sessizlikte merhem bulurum sanıyorum. Oysa biliyorum yanılıyorum. Belki hiç merhem istemiyorum. Belki kendime ceza veriyorum. Bilemiyorum. Ama ben bugün dilsiz olmak istiyorum. Dudaklarım hiç aralanmasın, kimseye zorla gülümsemek zorunda kalmayayım, kimse bana bakmasın ve hatta görünmez olayım istiyorum. İnsan bazen izin alabilmeli hayattan. "Ben bugün yaşamamayı seçiyorum ulan" diyebilmeli. "Beni yok farzedin kardeşim, kimse bugün varlığımı anımsamasın, kimse beni sormasın" diyebilmeli. Ama yok böyle bir şansımız. Hatta izin dilekçesi yazabileceğimiz görünür bir makam bile yok. Ayaklarımızı sürüye sürüye, ruhumuzu sarkmış bir şal gibi ardımızdan sürükleye sürükleye yaşamaktan başka şansımız yok böyle günlerde. "Gece olsun da o battaniyenin altında yok olup gideyim, yeni gün doğunca iyileşeyim" demekten başka bir seçeneğimiz yok.

Oysa şimdi kaçıp gitmek vardı. Güneşte yatan tembel bir kedi gibi gamsız ve kedersiz gözlerini kırpıştırarak oturmak vardı mavi gök altında. Tek bir gün olsun, bir tek güncük olsun herşeyi unutmak vardı. Ama insan hayattan izin alamıyor ki...

Fotoğraf: life