ya seninle ya sensiz...

Yazmayı unutmuş gibiyim. Ya da bir rüyanın içinden çıkıp gelmiş gibi. Ne zaman hayatın içine fazlasıyla dalsam o an kelimeler bir yerlerde yitip gidiyor. Ve ne zaman hayattan kaçar olsam, tahammül edemesem gerçekliğe, dünyada beni kendine çeken birşey kalmasa o zaman tıpkı uçurumdan düşen birinin tutunduğu bir dala tutunur gibi tutunuyorum kelimelere.

Bu ara hiçbir yerden düşmüyorum. Ama kelimeleri özledim. Onlarla oynamayı, onlara bakıp aklımın içinde karmakarışık olmuş düşünceleri derli toplu görebilmeyi, dünyada var olmasını istediğim ama ne yazık ki olamayan şeyleri varmış gibi yeniden düzenlemeyi...

Yazmaktan nasıl bunca uzaklaştıysam okumaya da bir o kadar uzaklaştım. Neden? Hayatı tam göbeğinde yaşıyor olduğum için mi? Çemberin dışında durmaktan vazgeçip ve o çemberi içinde değil hep dışında durulması gereken birşey görmeyi bıraktığım için mi? Artık daha cesur olduğum için mi? Daha kolay kabullenmeyi becerebildiğimden mi? Ölümlere ve aşka aynı şekilde kucak açmayı becerebildiğimden mi? Kapıların kapanmasına ağlamaktan vazgeçip yeni bir kapı açılacağından adım gibi emin oluşundan mı?

Bir denge lazım insana. Ya hayat ya hayal dememek lazım. Hayattan sıkıldığında edebiyata sığınmamak, hayatı özlediğinde edebiyatı bir kenarda unutmamak lazım. "Edebiyatın hayattan alınan bir intikam olduğu" fikrinden vazgeçmek lazım ilkin. Edebiyatın hayatın eksiğini tamamlayan şahane bir topluluk olduğunu benimsemek lazım sonra. Bir denge lazım insana. Çünkü ne hayat edebiyatsız oluyor, ne de sen hayatın içinde olmadığında edebiyatın bir anlamı...

Fotoğraf: Life