hırsız kim?

Sanıyorum 3. sınıftaydım. Yani 10 yaşında. Sınıf öğretmenim harika biriydi. Yüzündeki o sert ifadeye rağmen önceliği bizim iyi birer çocuk olarak yetişmemizi sağlamaktı. Bunu nasıl yapıyordu bilmem ama o küçük yaşımıza rağmen bunu hissedebiliyorduk. Okumayı bunca sevmemde payı büyüktür. Hatta bu kadar meraklı oluşumda sürekli "neden ve nasıl" diye soruşumun temelini o atmıştır. Kısaca şanslı bir çocuktum.

Günlerden bir gün ne için olduğunu anımsamıyorum ama para toplanması gerektiğini söyledi. Ertesi gün hepimiz anne babamızdan aldığımız paraları öğretmene verdik. O da paraları sayıp bir zarfın içine koydu ve sınıftaki dolabın bir gözüne yerleştirdi. Şimdi düşününce o parayı oraya koyması çok saçma geliyor ama böyle yaptı. Tenefüs sonrasında paranın orada olmadığını gören öğretmen hepimizi tek tek sorgulamaya başladı. Utanç vericiydi. Çocuklardan biri parayı almıştı ona göre. Ceplerimizi boşalttık. Şekerler, sakızlar, kısacık kurşun kalemler, bozuk paralar, ucu tırtıklanmış silgiler sıraların üzerine yayıldı. Çocuklardan birinin üzerinden bir tomar para çıktı yalnızca. Öğretmen çocuğa dik dik bakmaya başladı. Çocuk ağlaya ağlaya bu parayı babasının ona verdiğini, birine götürmesi gerektiğini, okuldan sonra parayı sahibine teslim edeceğini söylüyordu. Paralara baktım. İçlerinde benim getirdiğim ortasından siyah bir bantla yapıştırılmış para duruyordu. Ne yapacağımı bilemedim. Eğer öğretmene söylesem çocuk sağlam bir dayak yiyecekti söylemesem hırsızlığa göz yumacaktım. Ne yapacağımı bilemeden öylece duruyordum. Çocuk ağlıyordu öğretmen onu sıkıştırıyordu. Aslında öğretmen de biliyordu ya çocuğun itiraf etmesini istiyordu sanırım. Öğretmen bize dönüp "içinizde getirdiği parayı tanıyan var mı?" dedi. Donup kalmıştım. Kulağımda annemin lafı "hırsızlık çok kötü birşeydir" bir yanda salya sümük ağlayan utançtan yerin dibine geçmiş bir çocuk. Öğretmen "eğer biliyor da söylemiyorsanız siz de suçlu olursunuz, bunun hırsız olmaktan bir farkı olmaz" dedi. Hırsız olmak istemiyordum. Söyledim. Söyledim ama o çocuktan bin kat daha fazla utandım. Bizden birini, bir öğrenciyi, otoriteye öğretmene ihbar etmiştim. Aklımın içinden o çocuğun o paraya ihtiyacı olup olmadığı geçiyordu. Neden aldığını sorup duruyordum kendi kendime. Öğretmen parayı aldı, çocuğu kenara çekti ve onunla duyamadığımız birşeyler konuştu. Çocuk bize dönüp özür diledi ve yerine oturdu. Çocuğa bakamıyordum. Utanıyordum. Hala hatırladıkça utanırım nedense.

Bugün şu haberi okuyunca aklıma geldi bu hikaye. Olay Şahinbey İlçesi Aliye Ömer Battal İlköğretim Okulu’nda geçiyor. Çocuklar kalemlerinin ve silgilerinin sürekli kaybolmasından yakınıyor öğretmenlerine. "Akıllı" öğretmenleri de hemen "sizce kim hırsız olabilir?" diye bir anket yapıyor ve çocuklar şüphelendikleri kişinin adını bir kağıda yazıp öğretmene veriyorlar. Ne şahane bir yöntem! Sonuçta sırf haylaz oldukları için şüphe toplayan iki çocuğun isimleri ön plana çıkıyor. Öğretmen çocuklara “Arkadaşlarınız sizin hırsızlık yaptığınızı düşünüyor” diyor. Çocuklardan biri sinir krizi geçiyor ve tedavi edilmek üzere bir hastaneye kaldırılıyor. Bütün bunlar iddia elbette. Ve dilerim iddia olmaktan öteye gitmesin. Zira bir öğretmenin bu şekilde davranışı insanın tüylerini ürpertiyor. Bir öğretmenin hırsızı bulmak, hırsızlığın kötü birşey olduğunu öğrencilerine öğretmek amacıyla yaptığı bir eylemin sonuçlarını düşünememesi akıl dışı geliyor. Eğer bu iddia doğruysa öğretmen çocuklara önyargıyı, kanıtsız suçlamayı öğretmiş olmayacak mı? Hem bu çocukların kağıda yazdıklarına nasıl güvenecek bu öğretmen? Çocuk bu, Ali saçını çekti diye Ali'nin ismini yazabilir kağıda. Nasıl bir mantıkla yapılır ki bu iş? O kadar çocuğun içinde saatler geçiren biri nasıl olur da çocukların neler yapabileceğini kestiremez? O kadar kalem ve silginin ortadan kaybolmuş olması pekala bir oyun bile olabilir. Okulun duvarındaki bir oyuktan çıkabilir onlarca kalem ve silgi. Bir çocuk o kadar kalem ve silgi ile ne yapar ki? Bunun yerine hırsızlıkla ve sonuçlarıyla ilgili hikayeler okusaydı, onları kalplerinden yakalasaydı daha iyi sonuç almaz mıydı acaba? Ben olsam büyük ihtimal önce bu yolu denerdim. Çünkü çocuklar sanıldığı kadar aptal değildir. Belki hikayeler sonuç verirdi ve bir sabah tüm kalem ve silgiler öğretmen masasının üzerinde belirirdi. Belki bundan sonra hiç hırsızlık olmazdı. Belki biri kurtarılırdı hem de hiç zarar görmeden.

Gazetenin haberine göre bütün bunlar bir iddia. Ve dilerim iddiadan öte değildir.

Haber: Habertürk

Fotoğraf: Life