SOKAKTA

"İşte tam aradığım çanta" diyor kuzenim bir dükkanın önünde mor, sarı, yeşil parlak çantaların arasında asılı duran kumaş bir çantayı işaret ederek. O parlak renkler arasında bu tip bir çantanın yer alıyor olmasını garipseyerek elimi atıyorum. İçinde ağır birşeyler var. Çanta kumaş olduğu için yığılmış gibi gözükmesin diye içine birşeyler koymuş olabilecekleri aklıma geliyor ve bunu çok akıllıca bularak dükkan sahibini kafamın içinde kutluyorum. Çantayı tüm dikkatiyle inceleyen kuzenime "sorsana" diyorum dükkanın kapısını işaret edip. Kuzenim elindeki çantayı sallayarak "yardımcı olur musunuz?" diye sesleniyor. Bir dakika sonra biri şaşkın yüzlü diğeri kahkahadan boğulmak üzere olan iki kız yanımıza geliyorlar. Kahkahadan boğulmak üzere olan kendine hakim olmaya çalışarak "Ya kusura bakmayın o çanta satılık değil" ve ekliyor yanındaki şaşkın yüzlü kızı işaret ederek "çünkü çanta bu arkadaşın" Bu kez şaşırma sırası bize geliyor. "Yani" diyorum çantasını dışarıya asmış olan kıza bakıp "içinde cüzdanınız ve telefonunuz olan çantayı buraya sokağa mı bıraktınız?" Kız başını sallıyor: "Ama hemen çıkacaktım. Sadece birşey söylemek için girdim içeriye." Kuzenim gülüyor ben hala şaşkın şaşkın bakıyorum. Tüm bunlardan sonra caddeye geri dönüp yürümeye devam ediyoruz. Yol boyu nasıl bir mantıkla bunu yaptığı üzerine uzun uzun kafa patlatıyoruz.

***

Uzun bir yürüyüş, girilip çıkılan dükkanlardan sonra çok aç olduğunu söylüyor kuzenim. "Ben de öyle" diyorum. En yakındaki pizzacıya giriyoruz. Tıklım tıklım salonda bir yer bulup oturuyoruz. Kuzen garsona siparişleri verip eğer çabuk olmazsa bu masada açlıktan ölüp onun başına bela olacağımızı söylüyor. Gülüyorum. Garsonun yüzünde tek çizgi bile oynamıyor. Sadece kaşlarını kaldırıp "başka bir emriniz var mı efendim?" diyor içimden "evet müşterilerin esprileri kötü olsa bile hafifçe gülümse" diyorum. Adam gidiyor. Salon öyle kalabalık ki birden yüzündeki o ifadeyi haklı buluyorum. Tüm bu insanlara pizza, cola, çay, hamburger, tatlı ve pasta yetiştirmeye çalışan bu adamdan gülümsemesini istemenin pek de adil olmadığını düşünüyorum. Espriye gülmeyen bu garson espriyi ciddiye almış olmalı ki yemeklerimiz çok hızlı bir biçimde getiriyor. Tüm bu kalabalıkta bu kadar hızlı oluşuna şaşırıyorum. Tam o sırada içeriye çok tuhaf bir adam giriyor. Siyah gür sakalları ve güneş gözlüğü var. Kapüşonlu bir hırka ile başını kapatmış, uzun ve sıska bir adam. Kucağında bir metre boyunca sarı bir oyuncak civciv taşıyor. Adam salonun ortasında kendine yer bakınırken içimden "haydi karşı masaya otur tam karşıma otur" diyorum. Ve öyle yapıyor. Onu öyle merak ediyorum ne yapacak biri ile mi buluşacak bilmek, görmek istiyorum. Adam geçip oturuyor. Civcivi pat patlayarak yanındaki sandalyeye koyuyor. Garson geliyor yanında ona birşeyler söylüyor. Bütün bunlar olurken kapüşonunu ve güneş gözlüğünü çıkarmıyor. Bir bardak çay getiriyorlar adama o tam bu sırada bir sigara yakıyor. Uzun uzun çekiyor sigarayı içine çayından büyük yudumlar alıyor. Sigarasını bitiriyor ve put gibi oturuyor. Gözlüklerini çıkarmadığı için nereye baktığını göremiyorum ama bir yere sabitlenmiş olmalı çünkü kafasını hiç oynatmıyor. Birazdan civcivi alıp diğer sandalyeye koyuyor. Olanları kuzenime anlatıyorum. Dönüp adama bakıyor ve elimdeki sigarayı alıp kültablasına bastırıyor, panik halinde "haydi haydi çabuk buradan çıkıyoruz." diyor."Ne var, ne oldu?" dememe kalmadan elimde ceketim ve çantamla kendimi kasanın önünde buluyorum. Hesabı ödeyip paldır küldür çıkıyoruz. Kuzenim beni çekiştirip duruyor. "Dur yahu bari şu ceketimi giyeyim" diyerek durduruyorum onu. Ceketimi giyerken soruyorum "Neden paldır küldür dışarı çıkardın beni?" "Ne demek neden?" diyor şaşkınlıkla. Yüzünde aptal olup olmadığımı sorgulayan bir ifade var. "Tabiki o adam yüzünden."diyor. "Hangi adam?" diyorum civcivli adam yüzündenmiş. "Yahu" diyor "bana tüm ayrıntısıyla anlattığın şu adam hiç mi şüphelendirmedi seni? Kocaman adamın ne işi olur oyuncak civcivle. Kesin bomba ya da silah vardır onun içinde. Senin hayatını kurtardım haberin yok." "Hey büyük Allah'ım" diyorum. "Cidden bu toplum iyice paranoyak oldu." Kuzenim "başka çaremiz var mı?" diyor. Haksız mı?

RESİM: M. C. Escher