NEDEN?

"Hadi canım sen de" diyorum "kim bu kadar vahşi olabilir ki?" Yeminler ediyor arkadaşının bir kertenkeleyi öldürdükten sonra kurutup ondan kendisine kolye yaptığına. Hepimiz yüzümüzü buruşturuyoruz. Hayal bile edemiyorum o kolyenin tenime değdiğini. Böyle bir şey düşünenin aklını yitirmiş olduğu konusunda fikir birliğine varıp konuyu kapatıyoruz.

Bir süre sessizlik oluyor. Biri "birşey itiraf edeceğim" diyor. Muhtemelen yine hayvanlarla ilgili ve yine bu kadar korkunç. Güvercinleri avladıklarından söz ediyor ve o güvercinlerin başını kopardıklarından. "Ama o zaman çocuktuk" diyor. Şaşkın şaşkın bakıyorum. Bir çocuk nasıl böyle birşeyi hayal eder, hayal etmekle de kalmayıp eyleme döker.

Konunun kapanacağı yok gibi. Kızlardan değil de nedense hep erkeklerden geliyor birbiri ardına itiraflar. Kimi kaplumbağaların içinde ne var diye kabuklarını kırmış kimi kurbağaları şişirip patlamalarını izlemiş (Nasıl şişirmişler anlamadım ama) kimi karıncaların yuvalarına su boca etmiş, kimi akrep yakalayıp etrafına ateş yakmış. Hepsinin geçmişinde böyle hikayeler var. Şimdi yüzlerini kızartan ve o zaman kendilerinin bile neden yaptıklarına anlam veremedikleri hikayeler.

Çocukluğumu düşünüyorum. Benim aklıma hiç böyle şeyler gelmemişti. Bizler karıncaların yuvalarına ekmek ya da buğday koyuyorduk. Pencere önlerine kuşlar yesin diye kuru ekmekler bırakıyorduk, sokaktaki kedilere evden peynir ve süt taşıyorduk.

Şimdi düşünüyorum bir çocuğun hayvanlara iyi ya da kötü davranmasının sebebi kendisinden mi kaynaklanır yoksa ailenin ona öğrettiklerinden mi? Bana bu sorunun cevabı aile gibi geliyor. Çünkü çeşitli yaşlardan kız ve erkek kuzenlerimin hiç birinin böyle hikayeleri yok.

Resim: E.S. Escher