"Sabah ve soğuk. Soğuk ve sabah. Şaşmaz bir saat gibi... Hangisi önce hangisi sonra geliyor? Ve bu ikisi daha ne kadar birlikte olmaya devam edecekler?" diye düşünürken titrek bir sesle kendime geldim. Bu beton binalar arasında olabilirliği bile akla getirilemez bir sesti bu. Sesin geldiği yöne doğru gittim doğru duyduğumdan emin olmak için. Evet yanılmıyordum. Bir kedi yavrusu o yüksek beton sütunun dibinde şaşkın şaşkın miyavlıyordu. Ona baktım o da bana. Hangimiz daha şaşkındık?Faltaşı gibi açılmıştı gözleri. Kuyruğu titriyor o incecik sesiyle yalvarır gibi miyavlıyordu. Yan tarafımdaki kadından bir bisküvi istedim. Kadın şaşırdı. Kediyi gösterdim. Bu kez gülümsedi. Bisküviyi yavaşça onu korkutmamaya çalışarak bıraktım önüne. Korkup kaçtı. İlerideki sütunun altında durdu. Uzaklaştım. Belki ben oradan gidersem orayı güvenli bulur gelir bisküviyi yer diye düşündüm. Haylaz bir çocuk pat pat koşarak onu korkuttu ve daha da uzaklaştırdı.
Tahta, soğuk banka oturdum. Sigaramı yaktım. Kedi oradaydı. Birden zaman zaman onun gibi olduğumu düşündüm. Hiç de ait olmadığım bir yerde bulunduğum hissine kapıldığımı ve çıkış yolunu bulamadığımı. Bu beton yığını arasında dolaşıp da birazcık ilerideki çimenleri göremediğimi...
"Keşke bizim de kuyruğumuz olsaydı" dedim. Yanımdaki bisküvili kadın baktı, sonra başını çevirdi. Güldüm. Cümlenin gerisini aklımdan geçirdim. "Keşke kuyruğumuz olsaydı bizimde. O zaman birbirimizin sevinçlerini, korktuğu ve yenilmiş hissettiği zamanları görebilirdik. Kuyruk sallanırsa neşemiz çıkardı ortaya, kuyruk bacakların arasına kıstırılırsa kendimizi ezik, gururu kırılmış hissettiğimiz..."
Ben bunları düşünürken kedi ortadan kayboldu. Bakındım. Biraz ilerleyince çimlerin arasında solgun güneş altında yattığını gördüm. Kuyruğu huzurla serilmişti. Gülümsedim. Ben de banka oturup kuyruğumu solgun güneşin altına huzurla serdim.
Gün böyleydi işte Sevgili Dostum... Hafta mı? O da buna benzer küçük hikayelerden mürekkepti...
Resim: Guiseppe Mariotti
yaşasın cuma geldi ve yine ruhumu dinlendiren cuma mektubun da tabiii. merak etme insanların kuyrukları olsaydı da, kediler gibi içten, gizlemeden sallamazlardı ve onu da manüple eder tadını kaçırırlardı. maskelerle yaşamaya alışmış bizler, kendimiz gibi ve kedi gibi olmayı ne zaman başarıcaz acaba? (hay allah bugünden okudum cuma mektubunu yarın naapcam ben)
YanıtlaSilhuzur dolu bu yazılar ya...iyiki varsın canım dostum...
YanıtlaSilbu mektuplarla ve seninle tanistirdigi icin Ozlem' e buyuk bir tesekkur borcluyum sanirim...
YanıtlaSilkuyrugumu kistirdim bekliyorum bakalim, ne zaman cikar o sozunu ettigin gunes...
Sen şahanesin Fulya'cığım.
YanıtlaSilNe güzel bir düşünce. Kuyruğumu kıstırdığım zamanlar çok olmuştur benim, hayatın karşısında, kedi ürkekliğinde.
Kalemine sağlık arkadaşım.
Sevgilerimle...
METANOİA FOREVER: Ben de aynı şeyi düşündüm; eğer kuyruklarımız olsaydı yine de ne hissettiğimizi saklamanın bir yolunu bulurduk biz insanlar...
YanıtlaSilÇok teşekkür ederim içimi ısıtan sözlerine :)
YALNIZLIK OKULU: Çok teşekkür ederim :) Kuyruğumu şımarık şımarık sallıyorum :)
TURKUAZ DENİZ:Özlem'e ben de teşekkür borçluyum beni seninle tanıştırdığı için :)
Dilerim o huzur dolu güneş altında kuyruğunu kaygısızca serersin çimenler üzerine...
ÖZLEM: Ne çok benziyoruz kedilere aslında değil mi? tek fark onlar asla kendilerini gizlemiyorlar...
Çok teşekkür ederim Sevgili Özlem ruhumu okşayan sözlerine...
Kediler kedilerin duygularını korkularını kolay anlıyor herhalde.Ama bizim de kuyruğumuz olsaydı keşke gibi düşünmen beni olmadık yerlere götürdü.Terzi oldum pantolonlara kuyruk için özel kumaş dikilmesi gerektiği...otobüse binerken kuyruğumuzu neremize toplayacağımız...Kuyruğumuzu ne tür aksesuarlarla süsleyebileceğimiz..."Ay kızım kuyruğunda 15 karatlık bir pırlanta vardı sorma bir de onunla hava atıyordu millete"gibi konuşmalara şahit olacağımız düşünülünce...Eh ne olurdu bilmem?Bu hafta sonu kuyruklu kedi olup gezeceğim sayende, bakalım daha neler gelecek aklıma? Sevgilerimle dilek.
YanıtlaSilKuyruklarımızı kesin ama kesin biz hatunlar kuyruk kuaförlerinde (höööö) boyatırdık. Kesinlikle üzerine oturmamak için çırpınmazdık ama nerelere sığdırsak bilemeyebilirdik. Çocuklarımız eve ağlayarak dönerlerdi ve "annneeeee kuyruğuma teneke takmışlar çıkartırken yolunduuuu" diye höngürdeyerek. Hoşumuza giden bir yakışıklının önünden geçerken ele güne 7 mahalleye rezil olmamak için hareketsiz tutmaya çalışırdık. Süs püs masrafları artar takı tasarımcılarına iyi iş çıkardı.
YanıtlaSilVe evet kesin duygularımızı saklamanın bir yolunu bulurduk yorumuna katılıyorum Fulyacııııııım. Mew. 2 sene önce radyoda çalışan arkadaşlara sorduğum bir soru (süper gereksiz di ama herkes altında birşey aradı)-Kuyruğunuz olsaydı ne renk olsun isterdiniz diye. Ben kuyruğumu alıp mürekkebe batırıp yazı yazmaya gidiyorum. Öptüm seni canım kedim. Yüreğine sağlık mektuplarını çok seviyorum.
ne kadar güzel bir benzetme ve ne güzel olurdu gerçekten kuyruklarımız olsa ve birbirimizin ne hissettiğini anlasak ama insanoğlu bu, bir yolunu bulup yine oyuna getirirdik birbirimizi.
YanıtlaSilfarklı bir düşünce.. görmek anlamak güzel olurdu elbet mutlulukları zor zamanları ve birçok ruh durumunu.. insan olarak kalmayı gerçekten başarabilmiş gerçek insanlara can yüreklere bakınca da anlaşılmakta bahsettiğimiz durumlar..
YanıtlaSilbeyazgelinciik.blogcu.com
sevgiler..
hayvanları çok severim ama kedilerin yeri hep ayrı olmuştur. sokakta gördüğüm tüm kediler beni mutlu eder. soğuk havalarda üşümeleri üzüyor bu ara ama yinede iyi ki kediler var ve soyu tükenen hayvanlar arasında değiller...
YanıtlaSilCok usumustur eminim, keske onunda kuyrugunu mutlulukla dimdik sallayarak dolasacagi bir evi olsaydi... Biz cok sansliyiz aslinda :)
YanıtlaSilBir tane kedi var yoga yaptigim studyo da..Onu o kadar çok seviyorum ki..Siyah-beyaz, hafif şehla ve Kuyruğu yok.İsmini de "kesik kuyruk" koyduk..Fakat mutlu mu, ürkek mi, benim onu sevmemi seviyor mu hep anlıyorum..
YanıtlaSilSUFİ: Bu konuda kesinlikle yazmalısın diyorum :) Ortaya hem çok eğlenceli hem de oldukça düşündürücü bir hikaye çıkacak bundan adım gibi eminim. Şu kısacık yorumda bile insan oluşu nasıl da güzel özetlemişsin. Çok çok sevgiler benden de...
YanıtlaSilZEYNEP: "Bir kuyruğumuz olsaydı nasıl olurdu?" sorusu üzerine sen de Sufi de enfes cümleler kurmuşsunuz. Biz insanlar herşeyi nasıl da doğasından çıkarıp dönüştürüveriyoruz değil mi? Ama senin bir kuyruğun olsaydı eminim onu mürekkebe batırıp yazı yazmak için kullanırdın ben de öyle :)
Çok çok öpüyorum seni canım Zeynepciğim...
OWL:Biz insanlar birbirimizi oyuna getirmede öyle ustayız ki ne kuyruk kar eder bize ne de başka şeyler...
BEYAZGELİNCİK: Evet bu doğru insan olarak kalmayı başarabilmişlere bakınca anlıyoruz ama dünya öyle oyuna kesmiş ki insan yine de kuyruklarımız olsa belki biraz değişir miydi dünya diye düşünmeden edemiyor.
KOŞAN KELEBEK: Ben de onları çok seviyorum :)
MOONSUN: Tıpkı insanlar gibi kedilerin bazıları da sokaklarda yaşıyor. Hayat her canlıya ne yazık ki gülmüyor. Keşke böyle olmasaydı. Ama hayat işte...
BRAJESHWARİ: Kesin kuyruk kızılderili adı gibi olmuş :) Bayıldım :)
Merhabalar;
YanıtlaSilokudukça yazdıklarınızı yazmak isteği büyüyor da büyüyor içimde. ama ben böyle tüm içimdekileri bloguma yazamıyorum.kendi sayfalarıma defterlerime yazıyorum.sanki burası başka yerlere götürüyor beni. o yüzden çok seviyorum.kedi olmayı bende çok düşünüyorum zaman zaman.onların halleri duruşları çok başka.ama yine de insan olmayı seviyorum.zira daha şanslı olamazdım herhalde diyorum bazen zavallı kedicikleri görünce.ama daha çok tavşan kuyruğum olsun isterdim masumca minik bir ponpon gibi.kedilerin kuyrukları daha haylaz geliyor bana.zira kendilerine da haylazlık yakışıyor bence:):)
Aslında bu da değişik bir bakış biçimi. Kedi kuyruğu dedim ama aslında adı kuyruk olan ama değişik görünümlü kuyruklar fikri daha cezbedici göründü şimdi düşününce. Kedi, tavşan ya da at kuyruğu... ama ben yine de tüylü bir kedi kuyruğum olsun isterdim sanırım :)
YanıtlaSil