EV

"Bıktım bu evden. Yeni ve güzel bir ev istiyorum. Büyük odaları olan ve her zaman güneş gören." Böyle diyor kadın. "Ev, sizin eviniz mi?" diye soruyorum. "Evet" diye cevap veriyor "Eşimin ailesinden kaldı." Gülümsüyorum. "O evde emeği olsaydı eğer ya da o evde büyüseydi, onu saraylara bile değişmezdi." diye geçiyor aklımdan. Kendi evimin hikayesini anımsıyorum. Henüz 6 yaşımdaydım ve çok sıcak bir yazdı...

Hikaye, ev sahibimizin bizi evden atmasıyla başlamıştı.Birdenbire ortada kalmış ve anneannemin o küçücük evine taşınmıştık. Eşyalarımız o zaman kullanılmayan küçük bir odada üst üste yığılmıştı. Ne yapacaklarını şaşıran ve uzun aramalara rağmen bir ev bulamamış olan annem ve babam, anneannemin evinin önündeki boşluğa ev yapmaya aniden karar verdiler. Ve başladılar.Evin inşaatı çok ağır ilerliyordu. Temelinin taşlarını annem, babam, anneannem dolduruyordu. Küçükcük ellerimizle kardeşim ve ben de yardım etmeye çalışıyorduk. Yaşları 6 ve 5 olan iki çocuk ne kadar yardım edebilirse o kadardı yardımımız. Sonbahar geçti ve kış geldi. Ev, içinde oturulacak hali almıştı. Hala pek çok eksiği vardı ama kimsenin buna aldırdığı yoktu.

O günden bu yana çok değişti. Ev çok şey gördü geçirdi ve bu gördükleriyle daha da bize ait oldu. Kardeşimle kavgalarımıza şahit oldu ve sonra hiç bir şey olmamış gibi birbirimize sarılmalarımıza... Aile bireylerinin doğumgünlerini kutladı bizimle birlikte... Baharı, kışı, yağmuru, rüzgarı yaşadı ve bizi hep içinde güvenle tuttu. Kendi kendime konuşurken beni tek dinleyen onun duvarlarıydı. Üzgün olduğum vakitlerde o duvarların birleşme yerlerine baktım hep. Beni anladığını sezdim. Karamsar olduğum vakitlerde pencerelerinden içeriye ılık rüzgarlar yolladı ve bana küçük ferah zamanlar yaşattı. Tabanında ayak izlerimi sakladı tıpkı çocuğunun küçük patiklerini saklayan bir anne gibi. O hep bizim bir parçamızdı...

Pencerelerinde küçük kuşları misafir etti bazen de. Balkonunda ise yavru kedileri...Mahalledeki haylaz çocuklar duvarlarına tebeşir ve kömür parçalarıyla yazılar yazdılar, ev onlara aldırmadı gülüp geçti. Sanki, ne kadar zor şartlarda yapıldığının bilincindeydi. Zamanla hoşgörülü ve bilge bir yaşlı adama dönüştü sanki. Zaman geldi etrafına dev apartmanlar yapıldı. Ev başını kaldırıp bakmadı bile onlara. O küçük bahçesinin içinde kuşları, erik ağacı, limon ağacı ve gülleriyle mutluydu. Uzaklardan döndüğümde kapısının önünde duruken bana ilk "hoşgeldin" diyen oldu ve her zaman en çok özlediğim olduğunu şaşkınlıkla farkettiğim...

Bütün bunlar ve daha fazlası nedeniyle şimdi bu ev benim için evden çok çok öte. O sadece duvarlar, pencereler, kapılar ve çatıdan oluşmuş bir korunak değil, o bir anı yumağı, o içinde görünmez resimler taşıyan bir aile albümü...

"Evet" diyor kadın "Büyük bir ev isterdim." Gülümsüyorum...

Resim: Alice Dalton Brown