ASİT VE SABUN KÖPÜĞÜ

Bunu herkes yapıyor mu bilemiyorum ama ben eskisi kadar olmasa da zaman zaman yapıyorum. Ve bu zaman zaman dediğim dilim genellikle aklımın meşgul olmadığı, uykumun kaçtığı ya da canımın sıkıldığı bir zamana denk geliyor. Aklımızın içinde biri ile kavga etmekten söz ediyorum. Geçmişte kalmış olan, ya olayların şokundan ya da karışmış aklımız sebebiyle aslında söylemek istediklerimizi söyleyemediğimiz insanları gözlerimizin önüne getirip onun cevap vermesine fırsat vermeden ağzımıza geleni saydığımız kavgalar demek istediğim.

Dün gece biri ile, üstelik çok çok geçmişte kalmış ve neredeyse yüzünü bile anımsamadığım biri ile aklımın içinde kavga ediyordum. Uykum kaçmıştı ve kimbilir ne onu bana çağrıştırmıştı. Bir yandan kavga ediyor ağzıma geleni sayıyor bir yandan kendime "şimdi bunu anımsamanın ne alemi vardı" diye kızıyor bir yandan da onunla tanıştığım güne lanetler ediyordum. Tüm bu lanetlemelerden sonra bu kez başka bir sebeple kendime kızıyor: "Lanet hiç kullanmadığın bir kelime ama öfkeden ne dediğini bilmiyorsun. Üstelik sen, iyi ya da kötü her olayın ve her insanın aslında sana birşey öğretmek için hayatına girdiğine inanan sen şimdi tutmuş onu tanımamış olsaydın hiçbirşey kaybetmeyeceğini söylüyorsun." diyordum. Bu saçma sapan, gereksiz düşüncelerle saati 3 ettim. Yanan gözlerimi ovuşturup düşüncelerimi kontrol altına almaya çalıştıkça daha da çok onların etkisine girdim. Ne aptallıktı. Ne kadar da gereksiz sözler ve düşüncelerdi. Ama bazen birşeyin aptallık olduğunu bilmek onu durdurmaya yetmiyor.

Sabah uyandığımda kendime güldüm. Uzun zamandır kimseyle böyle akıl kavgası yapmamıştım. Çünkü, buna gerek duyacak durumda değildim. Geçmişi unutabilen, kavgalarını tam yerinde noktalamış ve bir daha asla aklına getirmemiş, sözünü sakınmamış birinin harcı değildi o düşünceler. Peki neden aklıma girmişlerdi? Cevabı bulamadım, omuz silkip geçtim.

Gün ilerledi. Birileri geldi, konuştular, cevaplar verdim, birşeyler yazdım, birşeyleri sildim, dolaştım, yemek yedim, kahve içtim ve akşamüstü biri bana "merhaba "dedi. Konuştuk uzun uzun. Sözlerin nereden başlayıp nereye gittiğinin farkında bile olmadan dakikalarca konuştuk. "Çok güzel bir insan" dedim kendi kendime. "Çok çok güzel bir ruh." Tıpkı bir armağan gibi. Öyle değerinden haberi olmayan ve hayatın ortasında öylece duran bir armağan... Konuşmamız bittiğinde onu tanıdığım için içten içe teşekkür ediyordum kendi teşekkürüme şaşırarak. Birden aklıma geldi. Dün akşam tanıdığım için lanetler okuduğum biri vardı şimdi ise tanıdığım için teşekkür ettiğim biri. Ve şaşırdım. İnsan neden kızdıklarını, öfkelendiklerini ve dahası nefret ettiklerini daha çok düşünüyordu acaba? Neden onları tanıdığı güne lanet ederek daha çok vakit geçiriyordu da sahip olduğu dostluklar için daha az teşekkür ediyordu?

Sanırım nefretin ve öfkenin yoğunluğu daha fazlaydı. Tıpkı asite benziyordu öfke. Yakıyor ve iz bırakıyor o izin üzerinde ne zaman parmaklarımız gezinse onu anımsıyor ve aynı yakıcılığı içimizde duyuyorduk. Güzel şeylerin yoğunluğu daha düşüktü sanırım. Sabun köpükleri gibi havada uçuşurken elimize konuyorlar en ufak harekette pıt diye patlayıp hiç bir iz bırakmadan yok oluyorlardı.

Sonra merak ettim: sevinci öfkeden daha yoğun yaşayan ve onu daha çok anımsayanlar var mıydı? Yoksa insanoğlunun doğasına aykırı mıydı bu? Cevabı bulamadım çünkü ne yazık ki ben onlardan değildim...

Resim: Jean-Baptiste Siméon Chardin