hiç

Şimdi benim kalbim kapısı içerden kapanmış küçük düzensiz bir oda. Herşey dışarda kalsın diye, acıdan ve kederden gözleri kapkara olmuş adam ve kadınlar unutuluş kitabının sayfaları olsun diye, azcık nefes alayım ve kayıp gideyim zamanın içinde diye.

Şimdi kalbim kendi kanıyla yazılmış bir şiir. Günlerin bir damla kan olduğu ve yaşlı ömrümün binlerce kelimesinin kendini yazdığı pek kederli pek dokunaklı bir şiir. Şairini hiç görmediğim ama delicesine tüm kalbimle sevdiğim bu şiir kutsal bir metin gibi alnımın çizgileri arasında kargacık burgacık harflerle duruyor şimdi.

Şimdi benim ömrüm unutmak istediğim bir hikaye. Silip yeniden yazmak istediğim, yeniden başlamak isteyip de başlayamadığım, sırf bu yüzden de isyan ve öfkeyle yakıp kül ettiğim anlar bütünü ömrüm. Kabuğunu soyup özüne bir türlü ulaşamadığım tuhaf bir meyve ya da. 

Şimdi benim sözcüklerim bilinen hiçbir dile ait değil. Ne okuyabildiğim ne yazabildiğim bir alfabeyle anlaşılmayı beklemek gibi umutsuz bir çabanın çocuğum şimdi. Kaçıp saklanamayacak kadar korkmuş, şaşkınlığı korkusuna baskın gelmiş çıplak ayaklı bir çocuk.

Şimdi nefesim içime hayat üflemiyor. Şimdi nefesim beni her gün biraz daha karanlığa yaklaştırıyor. Şimdi artık ben ben olmaktan çıkıp dağılan bir kayaya dönüşüyorum. Ve vallahi billahi şu halimden kurtulmak için çırpındıkça daha da batıyorum. 

Şimdi ben bir hiçim. Öyle de kalmak istiyorum bir süre. Sessiz, sakin, sanki hiç var olmamış gibi gözlerden uzak, kendimden uzak, hayattan uzak bir yere demir atmak istiyorum. Kimse bana dokunmasın bir süre istiyorum. Kimse beni görmesin, kimse bana ilişmesin...Geri döneceğim biliyorum. Ama kim olarak dönerim ve ne zaman dönerim işte ondan pek emin değilim.

Fotoğraf: Şurdan