seçim ya da cehennem...

Diyelim küçük ama mutlu bir hayat sürüyorsunuz. Sevdiğiniz bir eşiniz ve biri kız biri erkek ikiz çocuğunuz var. Sıcak bir yaz günü eşiniz ve siz dışarda iken deprem oluyor. Gözlerinizin önünde evinizin bulunduğu bina yerle bir oluyor. Çılgın gibi koşuyorsunuz içerde uyuyan çocuklarınızı kurtarmak için. O an eşiniz sizi itiyor ve içeriye kendisi dalıyor. Tüm o yıkıntılar içinde bir başınıza kalakalıyorsunuz. Yaşıyorsunuz adına yaşamak denirse. Evinizin yıkıntıları arasında çocuklarınızı arıyorsunuz. Taşları atmaya başlıyorsunuz. Çocuklarınızdan biri "anne" diye çığlıklar atıyor, diğerinin ise konuşmaya mecali yok, bulduğu taş parçası ile bir kayaya vuruyor hayatta olduğunu göstermek için. Kocaman bir beton blogun bir ucunda kızınızın diğer ucunda oğlunuzun olduğu söyleniyor size. "Eğer o beton blogu kaldırırlarsa çocuklarınızdan biri ölecek." diyorlar sonra. "Seç birini." İnsan ne yapar bu durumda? Hani "hayat seçimlerden ibarettir" derler ya, bunun adına seçim değil cehennem denir olsa olsa. Şimdi kendinizi o kadının yerine koyun. Neye göre seçerdiniz hangi çocuğu kurtaracağınızı? Ben dünden beri düşünüyorum hala bir cevap bulamadım. Benim bir çocuğum yok. O nedenle insan çocuklarından birini diğerinden daha çok sever mi bilemiyorum. Ama aklımda almıyor birini diğerinden daha çok sevmeyi. 

Geçen gün haberlerde sokak röportajı yapıyorlardı insanlarla. Soru "çocuklarınızın hangisini daha çok seviyorsunuz?" Kendi kendime sorunun ne saçma olduğunu düşündüm. Bu soruya tüm insanlar "hepsini" diye yanıt verirler sanıyordum. Yani böyle hissetmeseler bile en azından doğru olan bu olduğu için öyle demek zorunda hissederler. Ama cevaplar beni çok şaşırttı. Hemen hemen kimse benim beklediğim cevabı vermedi. Kimi küçük kızını daha çok seviyordu kimi de ilk göz ağrısını. Kimi oğlum diyordu kimi kızım. Şaşkınlıkla izledim. Neye göre belirleniyor bu sevgi diye düşünürken adamın biri "en küçük çocuğum daha çok seviyorum çünkü o bana daha çok benziyor" dedi. Biri şöyle demişti; "İnsan çocuk yapar çünkü o çocuk kendisine verilmiş bir ikinci şanstır. O çocukta kendi hataları olmasın ister, o çocuk kendisinin hayal ettiği yaşama sahip olsun ister. Ve o çocukta mahrum bırakıldığı hayatı görmek, yaşamak ister."demişti. "Acaba" diye düşündüm "insanlar bu yüzden mi kendilerine benzeyen çocuklarını daha çok seviyorlar?"

Bir çocuğum olursa, hayır bir değil iki çocuğum olursa ben de içlerinden birini daha çok sever miyim? Ben de filmdeki o kadın gibi çocuklarım domates istediğinde bir tek domatesi erkek çocuğuma mı veririm yoksa o domatesi ikiye kesip ikisine paylaştırır mıyım? Elbette paylaştırırım. Tıpkı annemin bize yaptığı gibi ne olursa olsun paylaştırırım. Aksi aklıma bile gelmez. Aksi nasıl akla gelebilir ki? Mesela çocuklardan biri kendi çocuğunuz olsa diğeri de yabancı bir çocuk olsa, ikisi de elma istese ve tek bir elma olsa, o elmayı sadece kendi çocuğunuza mı verirsiniz? Bu korkunç birşey olmaz mı? Biri sizin evladınızsa diğeri de el kadar bir çocuk. Çocuklara nasıl kıyılır ki?

Film: After Shock