YOLDA

Kafamın içinde huysuz atlar koşturup duruyor. Huyları biraz bana da bulaşmış olsa gerek ki ben de huysuzum bu aralar. Her şeye kızıyorum. Herkesi şaşırtıyorum. Bunca sakin bir suyun böyle dalgalanıyor olmasına kimse anlam veremiyor. Suyun kendisi bile...

Biliyorum sebebini. İçimdeki o gölge uzuyor bu aralar. Öyle uzuyor ki benden daha büyük şimdilerde. Tüm dikkatim o gölge üzerinde. İnsan kendi aksini görmekten neden bu kadar korkuyor? Hele de böylesi karanlıksa böylesi gel geçse daha da çok sanki... İstiyorum ki aklım karanlığa gömülsün de o gölge yitip gitsin gözlerimin önünden. Çünkü hiç yüzleşmeye halim yok. Hele hesaplaşmaya, eğriyi doğruyu bulmaya, kendimle tartışmaya hiç mi hiç halim yok. "Neyse ne" demek ve bırakmak istiyorum kendimi buralarda bir yerde. Öyle devam etmek istiyorum yola. Bir hiç olarak. Hiç olmanın keyfini sürerek. Geçmiş ve gelecekten yoksun, bağımlılıklardan, korkulardan arınmış olarak yürümek, yolda karşıma ne çıkarsa çıksın kafamı hep dik tutmak ve bir kahramanın deli cesaretini giyinip kuşanıp öyle düşmek istiyorum yola. Ve sonra aklın yarattığı canavarlardan kaçmak yerine onları hiçe sayarak geçip gitmek istiyorum yanlarından. Güneşli günlere delice sevinmeden ve fırtınadan tedirgin olmadan öylesine ama öylesine yürümek istiyorum bu yolda. Başlangıcı ve sonu hiç ama hiç umursamadan. Biliyorum çok fazla şey istiyorum...

Fotoğraf: Life