Sevgili Hayat,

Sevgili hayat,

Sen şimdi bana okkalı tokatlar atmaya devam ediyorsun ya canın sağ olsun. Şu saatten sonra inan bana umurumda değil. Elimden pek çok şeyi almış ve kıtır kıtır yemiş bulunuyorsun bir de. Afiyet bal şeker olsun. Ben her zaman kendimi toparladım şimdi de aynı şeyi yapabilirim. Sen sanıyorsun ki ben artık yaşlandım yoruldum ama bir şeyi göz ardı ediyorsun bebeğim ben her zaman inatçıydım şimdi daha da beterim. 

Ne öğrenmeliyim biliyor musun? Sakin olmayı. Mesela biri sana bağırdığında sessiz durup, sakin bir sesle "biraz sakin ol lütfen" dersen, bağıran o kişi de birden kendine gelir ya. İşte sevgilim hayatcığım ben de aynı şeyi sana yapmayı düşünüyorum. Ben böyle sessiz ve umursamazken at bakalım atabiliyorsun o tokatları. 

Bugün deliliğin eşiğinde durup düşündüm. Geçeyim mi geçmeyeyim mi? Ama karar verdim ki kalıp savaşmak daha iyi. Delirmek de bir seçenek elbet ama henüz zamanı gelmedi. Şu kafatasımın içinde duran yumuşacık peltecik var ya onu sana rağmen dipdiri tutmaya karar verdim. Etrafta bin tane çamur adam ve kadına rağmen, tüm bu saçma sapan akışa rağmen, dünyaya rağmen kısaca sisteme rağmen hatta vallahi de billahi de onu sapasağlam ayakta tutmaya kararlıyım.

İçimde birşeyler öldü sanıyordum bu akşamüstüne kadar. Sonra ne oldu bilinmez aslında yeni birşeyin başladığını hissettim. Yeni bir yaşam. Onu henüz nasıl kuracağımı bilmesem de başladı işte. İyi olacak biliyorum. Olmazsa da olduracağım. İşte buna yemin edebilirim. 

Neyse hayat fazla zamanını almayayım. Bilirim sen boyun eğmeyenlerden fazla haz etmezsin. Beni de ailenin yaramaz çocuğu kabul et bundan böyle. Bilirim sen en çok kızdığını en çok seversin...

Fotoğraf: peaceful eye