"kafayı takmam, sonuna bakmam, ben adam olmam"

Geçen akşam küçük bir musiki derneğinin konserine gittim. Davetiyedeki repertuar çok ilginçti. Sezen Aksu'dan Orhan Gencebay'a, Tanju Okan'dan Barış Manço'ya, sanat müziğinden türkülere kadar on yedi şarkı. Tıklım tıklım salonda arka sıradan bir öndeki sıranın kenar koltuğuna oturduğumda (ders1: Eğer iç taraftaki sıralar henüz dolmamışsa asla en kenardaki koltuğa oturma.) saat sekiz on beşti. Konser davetiyede yazdığı üzere sekiz buçukta başladı. Davetiyede ayrıca şunlar yazıyordu; Lütfen küçük çocuk getirmeyiniz ve yine lütfen cep telefonlarınızı kapalı tutunuz.(Ders2: Davetiyede yazıyor diye bu kurallara uyulacağı yanılgısına kapılma) Benim okur-yazar ve okuduğunu umursamaz yurdum insanım bunlara uydu mu? Elbette hayır. Komik olmayınız lütfen. Bilirsiniz bu ülkede sanat, sanatçı gibi kelimeleri duyunca saygıyla ceketini ilikleyen bir kaç aklı başında adam varsa, "onlar beni keyiflendirmek için varlar, ne saygısı" diye düşünen kocaman bir salaklar topluluğu var. Ve ne yazık ki o salaklar topluluğunun üyelerinin çoğu ne yazık ki o gece oradaydı.

Koro adet olduğu üzere "Safalar getirdiniz safa geldiniz dostlar" şarkısıyla başladı. Şarkıyı bilenler şarkının girişinin insanın kanını damarlarında hop oturtup hop kaldıran bir müziğe sahip olduğunu anımsayacaklardır. Ben de hop oturup hop kalktım ama şarkıdan değil. Sıranın en kenarında oturma şanssızlığından. Çünkü koca popolu bir hanımefendi, eski zamanlarda muhtemelen bir basketbolcu olan eşi ile birlikte ayaklarımıza basa basa yerlerine geçtiler. Onları tüm ailesini konsere getirme keyfiyle şişinen badem bıyıklı bir amca ve boy boy çocukları, elbisesinin yaldır yaldır pulları o geçerken tüm sıra boyunca oturanların saçına, burnuna, yüzüne gözüne yapışan kendi çapında kokoş eşi takip etti. Sonra üç silahşörler geldiler. Aynı boy ve aynı tipte, üniversite öğrencisi olduklarını sandığım üç genç adam. Bu sırada arka sırada daha yeni konuşmaya başlayan ve konuşmanın büyük bir marifet olduğunu sanan bir yumurcak aklına gelen herşeyi söylemekle meşguldü. Şarkıyı ancak şu şekilde dinleyebildim, safalar getirdiniz safa geldiniz dostlar, annaaaaaa şu neeee, kalbe revnak verdiniiiiiiiz, biliyo musuuun benim oyuncağıııım vaaaar.

İkinci şarkıya geçildiğinde bu azabın bittiğini sanma gafletine düştüm. Lakin saat daha erkendi. Hiç bir zaman bir yere zamanında gidemeyen canıııım yurdum insanı davranışları gayet normalmiş gibi salona akmaya devam ediyordu. Yer kalmadığı için oraya buraya dikiliyor, kimi cep telefonuyla konuşuyor, kimi müziği bastırmak istercesine bağıra çağıra konuşuyor ve solistlerin saçı başı elbiseleri hakkında saçma sapan yorumlar yapıyorlardı. Galiba kimse bunun bir konser olduğunun farkında değildi. Şov izlemeye alışmış bu adam ve kadınlar dinlemeye değil de görmeye gelmiş gibiydiler.

Belki inanmayacaksınız ama onuncu şarkıya gelindiğinde hala salona girenler vardı. Evlerinin salonlarına, mutfaklarına nasıl terliklerini sürüye sürüye giriyorlarsa aynen o rahatlık içinde girdiler salona. En arka sırada oturmanın rahatlığıya sohbetlerine ara verme gereği duymadılar. İşin ilginç yanı yanlarında çekirdek getirmemişlerdi. Bunu çok garipsedim. Bu açık hava sineması modeli insanların çekirdeksiz gelmeleri çok tuhaftı. Allah'tan bir tanesi arada sırada patlatıp durduğu sakızla gelmişti de kafamdaki modele az çok oturdu.

Konser sonunda müzikle rahatlamak gibi bir hayal kuran sersem kafam eskisinden de sersemlemiş bir halde salondan ayrıldı. Patlayan sakızlar, saçma sapan sohbetler, cep telefonu sesleri, çocuk vıcırtıları arasında bir iki nota kaldıysa kaldı aklmında. Hani bir köşe yazarı sorar ya yazısının sonunda "ne zaman adam oluruz?" diye. Ben hemen yanıt vereyim. HİÇBİR ZAMAN...

Not: Büyük Türk düşünürü Serdar Ortaç bir şakısında ne de güzel ifade eder bunu: "Kafayı takmam, sonuna bakmam ben adam olmam." Bu şarkımızda nerede nasıl davranacağını bilmeyen ve adam olmaya niyeti olmayan yurdum salağına gelsin.

Fotoğraf: Ara Güler