25 Nisan 2010

Benim dengemi bozmayınız...

İnsan kendinin tek ve benzersiz olduğunu düşünüyorken neden illa ki kendisine benzer birilerini arıyor? "Ben sıradan bir insanım" diyen biri bile içten içe kendisini diğer insanlaran ayıran birşeyler bulunduğunu düşünürken, neden kendisi gibi düşünen, birşey karşısında kendisi gibi hisseden birini gördüğünde bu kadar seviniyor, heyecanlanıyor?

Hepimiz nasıl da korkuyoruz kocaman bir kalabalık içinde bir tek olmaktan. Yalnız başımıza kalmaktan, bizim gibi düşünen, bizim gibi hisseden birilerini bulamamaktan nasıl da ölesiye korkuyoruz. Yalnızlığımıza en düşkün olanlarımız bile, kendisine yettiğini sananlarımız bile bir kaç gün yalnız başına kalsa sanki dünyada var olmuş ve var olabilecek tüm anlam yitip gitmiş gibi hissediyor. O kızdığımız, öfkelendiğimiz, aptal bulduğumuz, "koyun sürüsü" diye nitelediğimiz insanlar olmayınca elimiz kolumuz bağlanıyor, tüm hayatımızı adadığımız herşey bir boşlukta asılı, öylece anlamsız kalıveriyor.

Kimimiz farkında bile değiliz oysa bunun. Evde yalnız kaldığımızda telefona sarıldığımızın, o yalnızlık uzarsa eğer kendimizi bir bahane ile dışarıya attığımızın farkında değiliz. Kimimiz öyle çok insanla çevrelenmişiz ki "ah biraz yalnız kalsam" dediğimiz zamanlar uzarsa çıldırmanın eşiğine geleceğimizi bilmiyoruz bile.

Peki neden bir ve tek olduğumuzu düşünüyorken bu yalnız kalma korkusu? Yoksa tüm bu hissettiğimiz boşluk ve eksiklik bu ikisini bir türlü dengede tutamamaktan mı? Kim bilir?

resim: Laurence Stephen Lowry

11 yorum:

  1. konuyla ilgili bir iki açıklama yapmıştım zar zor.. birde sezen aksu' nun denge şarkısının sözlerini göndermiştim (sözleri turgut uyar' ın) ama gönder dedim gitmedi... aynı cevabı bir daha verebilir miyim bilmedim...

    YanıtlaSil
  2. Bugün günlük güneşlik bir havada, eve kapanıp bütün günü bilgisayar başında geçirdim, yazdım, çizdim, sildim, okudum, öğrendim... Bugün yalnız kalmak istedim... Bazı bazı kalabalık içinde yalnız kalma kaygısı taşıdığımda gerçek anlamda yalnızlıklar daha bir cazip geliyor. Konuyla bağlantılı olsa gerek, bağımlılık ve bağlılık bu ara üst başlığım benim... Kalemine sağlık ve Gereksiz Adam şiir için teşekkürler, bir de bu konuda aydınlansak... Yalnızlık, birey olma sorunsalı, bağımlılık... Şimdiden tüm kafa karışıklığım ile teşekkür ederim...

    YanıtlaSil
  3. bir ve tek oldugumuzu dusunmek mi? oyleyiz be kedicim, ama bir ve tek olanlarin da hakki "yalniz olmamak"...
    yalniz kalmayalim, aman sakin...
    orada yalnizligin imkani ve ihtimali yok ayrica kedim, buralarda yalniz kaliyor insan... hic tanimadigi insanlardan sirf ayni dili konusuyor diye sevgi, dostluk ariyor... beter bir sey... ne cok uc nokta koyuyorum artik... hayatim uc nokta... murat, ben, ve deniz ... :)
    yalnizlik boktan bi sey... oh soyledim iste :)

    YanıtlaSil
  4. Ne yalnızım ne kalabalık. Bütün suç annemle babamda. En çok da bende.

    YanıtlaSil
  5. kedicigim, insanin bir de kendini yalnizlastirma sureci var... sonra kac tür yalnizlik var? bana bunu anlatir misin?

    seni cok seviyorum...

    YanıtlaSil
  6. ne güzel sorular bunlar, ne ilginç sorular... hiç düşünmemişim daha önce, hayret.

    YanıtlaSil
  7. Üretememekten bu acizliğimiz, bağımlılığımız.

    YanıtlaSil
  8. GEREKSİZ ADAM: Bu, benim en sevdiğim şiir :)

    SIRADAN BİR SAZAN: Bağımlı olmak, insanlara bağımlı olmak en çok korktuğum şeydir. Hep şunu düşünürüm, insan kalıcı olmayan şeylere bağlandığında hep korku içinde yaşıyor. Çünkü ya giderse ya biterse soruları hayatlarımızı cehennem çevirdiği gibi o anı yaşamamızı da önlüyor. Ama hamurumuzda var, sevdiğimiz zaman hele ki çok seviyorsak bağımlı oluyoruz.

    TURKUAZ DENİZ: Yalnız olmak da fena hiç yalnız kalamıyor olmak da. Dediğim gibi bir dengesini tuttursak :)

    SYRAKUSA: Peki nasıl tanımlardın kendini?

    MERAL: Çok teşekkür ederim :) Yalnızlığın bence sayısını bilmediğimiz kadar çok çeşidi var. ama kaç tane ben de bilmiyorum.

    EVREN:Her soru bir kapı diyorum ben. Dillendirilince aralanan...

    ADSIZ: Ne yapmalı?

    YanıtlaSil
  9. Gittiği her yalnızlıkta insan kendisiyle karşılaşıyor.
    Kendimizle yalnızlıklarda karşılaşmaya tahammülümüz yok sanırım.Kaçacak yer arıyoruz durmadan.
    Ancak, bir de kendisiyle karşılaşma tutkusu var insanın.

    YanıtlaSil
  10. O halde belki de ruhumuzu kalabalık tutmalı. Böylece kendimize sığınırken o dayanılmaz yalnızlık hissinde sıyrılıp geçebiliriz. Belki...

    YanıtlaSil

Ne demeli...

İnstagram'da tatlı tatlı gülümseyen, yüzünde güneşler parlayan gencecik bir kız gördüğümüzde o mutlu genç kızın bir gün biri tarafından ...