şal

Annem bana şal örmüş. Şal gibi daha önce hayatıma girmemiş bir nesneyi önceleri biraz yadırgasam da sonra sonra garip bir biçimde sevmeye başladım. Tüm gün hava hiç de soğuk olmamasına rağmen o şala sarınıp Ayfer Tunç okudum. Pencereden çok sevdiğim gün ışığı ayaklarım üzerinde oynaşıp duruyorken şala sarındım da sarındım. Annem içeriye girdi; "sevdin mi?" dedi sevmiştim elbet sevmesem tüm gün üzerimde taşır mıydım onu? Gülümsedi. Tam giderken arkasından seslendim. "Hem sırtımı hem de içimi ısıtıyor o benim." Biri sana, seni düşünürek yapılmış birşey armağan ettiğinde insanın içi nasıl ısınmaz ki? Hele ki onu annen yapmışsa, hele ki o şal gibi sarınıvereceğin birşeyse, hele ki ona sarındığında annen usulca arkandan yaklaşıp kollarını sana dolamış gibi hissediyorsan nasıl ısınmaz için?

Sarılmak ve sarınmakla ilgili bu kadar şeyi düşünmüşken aklıma P. geldi. P. kimseye sarılmazdı. Ve birinin ona sarılmasından da hiç hoşlanmazdı. Eğer onunla yakınsanız ve birden içiniz kaynamış da sarılmışsanız ne yapacağını bilemez, beceriksizce kollarını omuzlarınız üzerinde birleştirmeye çalışır ama bir o kadar da huzursuz olur, aptalca bulurdu yaptığı şeyi. Benim gibi ailesinde herkesin birbirine sarıldığı biri ile elbette bu konuda uyuşamazdı P. Ben sürekli dokunarak konuşan biri iken o mümkün olduğunca el kol temasından kaçınırdı. Ben içi sürekli kaynayıp da insanlara sarılan biri iken P. içinin kaynamasını yine içinde bırakırdı. Ve zaman geçti P. sarılmanın önemini ucundan kıyısından anladı. Artık yaptığını aptalca bulmadan sevdiği insanlara sarılmayı becerebilir hale geldi. Dahası bundan hoşlanır oldu. Buna sevindim elbette. Çünkü ben sevgiyi sözlerden çok vücut dilimizin ifade edeceğine inanırım. Birine seni seviyorum demektense sımsıkı sarılmayı tercih ederim, birini sevimli bulduğumda ona bunu söylemektense saçlarını karıştırıp, yanaklarını sıkmayı tercih ederim vs...

Sonra aklıma küçük oğluna hiç sarılıp öpmeyen o kadın geldi. Buna onun nedenini sorduğumda böyle bir alışkanlığı olmadığını söylemişti. Bu nasıl bir alışkanlık olabilir ki, insan kendi çocuğuna sarılıp öpmez mi? Çok garip. O kadına çocuğun insanlardan bu kadar uzak oluşunun bir sebebinin de bu olabileceğini söylemiştim. Ve bizim ufaklığın örneğini vermiştim. Onun sürekli sarılıp, öpülerek büyüdüğünü, bu nedenle çok cana yakın olduğunu, tanımadığı insanlara yaklaşmakta pek güçlük çekmediğini falan filan. Bununla alakası olmadığını söylemişti. Bilmiyorum belki de yoktur ama bana öyle gelmiyor.

Şalıma sarınmış oturur ve Ayfer Tunç'un kitabının kapağına bakıp bütün bunları düşünürken telefon çaldı. Kızlar toplanmışlar, hemen gel dediler. Gittim. Biraz bizim yumurcakla oynadım, biraz kızlarla sohbet ettim. Pencereden içeriye gün ışığı doldu, çay bardaklarının içinden geçip ellerimize vurdu. Pazar günü olması gerektiği gibi oldu. Biraz kitap, biraz gün ışığı, hafif düşünceler, biraz sohbet, biraz bebek gıdısı ve gülümsemek... Evet tam olması gerektiği gibi. Plansız, programsız, kendiliğinden...

Resim: Henri Matisse