6.43

İki sabahtır saat tam altı kırküçte uyanıyorum. Saati yediye kurmuş olmama rağmen neden altı kırküç? Neden on yedi dakika daha erken?

Gözlerim kapalı vaziyette o on yedi dakika boyunca saçma sapan şeyler düşünüp duruyorum. Beyin sanki dün gece bıraktığı yerden devam ediyor aslında belki de hiç bırakmıyor, uykuda bile abuk sabuk düşünmeye devam ediyor. Bazen elimde bir bezle kulağımın içinden girip sabırla, yavaş yavaş beynimin kıvrımlarını sildiğimi hayal ediyorum. Ne var ne yoksa öğrendiğim, bildiğim, geçmişte kalmış ya da gelecek için planlanmış hepsini ama hepsini silip yok etmeyi. Aslında bazen o kulaktan içeri bir dozer sokmayı istiyorum. Şöyle güzelce altını üstüne getirsin. Toprak havalandırılır ya baharda, böcek, solucan ne varsa hepsi meydana çıkar, nefes alır ya işte bende beynimin toprağına bunu yapayım istiyorum. İnsan olmak sahi zor mu yoksa biz aptallar için mi zor?

Saate yeniden bakıyorum. Altı elli olmuş. Daha on dakikam var. Bütün bu aptallıktan sıyrılmak için, kendimi toparlayıp savaşa hazırlanmak için tam tamına on dakikam var. Önce kafamda bitirmem gerek işi diyorum. Gelecekleri varsa görecekleri de var diyorum. Herşey üst üste gelir bazen diyorum. Belki de böyle olması daha iyidir diyorum. Böyle olunca tüm dertlerden aynı anda kurtulurum diyorum. Kendime yalan mı söylüyorum diye merak ediyorum tüm bu sorulardan sonra. Ve bir de neden diğer tüm insanların dertlerini yüklenip durduğumu merak ediyorum.

Saat çalmaya başlıyor. Neşeli bir melodi içeriye doluyor ama insan neşesizken neşeli olan şeylere sinir oluyor. Kalkıp elimi yüzümü yıkıyorum. Kafamda terkedilmiş kuş yuvası gibi duran saçlarımı çekiştirip duruyorum. Uğraşamam senle şimdi deyip saçma sapan bir topuz yapıyorum. Bu çatık kaşlar ve bu topuzlu kafayla birşeye benziyorum ama neye benzediğimi çıkaramıyorum. Yüzüme savaş boyalarımı sürüyorum. Gözlerime kara boyalar cesaretimi anlasınlar diye, yanaklarıma pembe boyalar öfkemi görsünler diye, kirpiklerime maskara silahsız olmadığımı bilsinler diye. Sırf onlar değil ben de bileyim hayat da bilsin diye.

Aynaya uzun uzun bakıyorum. Hazırım. Barıştan yana olan kalbim içeride bir yerde gömülü usulca atıyor. Yüzümde savaş boyalarıyla kim olduğumu anlamaya çalışıyorum. Denedim diyorum kimse denemedi diyemez. Arabulucu oldum, barış elçisi oldum ama olmadı yapamadım. Şimdi ise onların istediği oldu. Savaşsa savaş. Barış olana kadar. Onlar bunu kazkafalarına sokana kadar savaş. Hiç korkmuyorum. Sonunu düşünmüyorum. Elimi kendini yenik sanan kalbimin üstüne koyuyorum. O henüz bilmiyor ama ben onu kurtaracağımı biliyorum. Bu savaşı onun barışa inanmaktan vazgeçmemesi için yaptığımı o henüz bilmiyor ama ben biliyorum.