akrabalar ya da akbabalar üzerine...

"Bak sen akşamki kıyamete!" diyor. Akşam hiç sevmediği bir akrabasını yemeğe davet etmiş annesi. "Sana ne bundan?" diyorum. "Anneleri bilmezmiş gibi konuşma" diyor "şimdi eve gideceğim annem tutturacak "illa gel otur, sohbet et" diye. Başımın etini yiyecek gör bak. Bunca yorgunluğun üzerine bir de hiç ama hiç sevmediğim insanlara katlanmak zorunda kalacağım." Vedalaşırken onun "eğlenceli" geçecek akşamı üzerine bir dizi geyik yapıyorum, kızıyor. Elbette o anda "gülme komşuna gelir başına" atasözünün aslında ne kadar doğru olduğunu hemen bu akşam anlayacağımı bilmiyorum.

Ayaklarımı uzatmış film izlemeye hazırlanırken annem müjdeli haberi veriyor. Korkunç derecede can sıkıcı olmaktan başka bir özelliği olmayan akrabalarımın çaya geleceğini söylerken üzerime başıma birşeyler giymem gerektiğini sıkıştırıveriyor araya. "Hayatta olmaz" diyorum. "Bu akşamı buna feda etmemi aklından bile geçirme." Annem "ama kızım onlar senin akrabaların" "ama kızım sevmesen bile nazik olman gerek" cümleleriyle başlayıp başka "ama kızım ...."lı başka cümlelerle devam ediyor ki gerisini duymak istemiyorum. "Kesinlikle hayır" diyorum. Surat asıp gidiyor.

Şimdi gitsem ona benim için kan bağının zerrece önemi olmadığını anlatsam, hasbelkader akrabam olmuş insanları sevmeyi bırak onlara katlanmak zorunda bile hissetmediğimi söylesem, insanların akrabalarındansa kendi seçtiği arkadaşlarının çok daha kıymetli olduğunu anlatsam biliyorum işe yaramayacak. Ve desem ki; sevmediğim bu insanların yanında zorla oturmak, hiçbirşey paylaşamadığımız dahası tamamen farklı dünyalarda yaşadığımız bu adam ve kadınların cahil cühela şakalarına gülümsemenin hangimize faydası olacak? Nezaket bazen ikiyüzlülüğün diğer adı anneciğim desem ya da ben onlara bir yandan nezaketle gülümseyip, diğer yandan bu insanların saçmalıklar ve cehaletle örtülmüş yaşamlarına, bir gün olsun oldukları insandan bir adım öteye gitmeden yaşıyor olmalarına kafamın içinde hayret edersem nazik mi sayılacağım? Tüm hayatlarını din üzerine kurduklarını sanan bu garip adam ve kadınların aslında inandıklarının özünden ne kadar bihaber olduklarına şaşarken sen sırf bana daha onlar gelmeden tartışmaya girmemem konusunda tembihlerde bulundun diye kendimi zar zor zaptederek o sandalyede çivi gibi çakılmış oturuyor olmam hangimize ne kazandıracak ya da? Misafirin kendini dinletebilme duyguları benim nezaket görünümlü suskunluğum karşısında tatmin mi olacak? Peki ya ben sevgili anneceğim? Kendi öz evladın tüm bunlara katlanırken için için patlayan öfke volkanlarını yutmayacak mı? Hayır yanılıyorsun anneciğim. Benimki nezaketsizlik değil benim ki dürüstlük. Sevmediğim ve sevmek zorunda olmadığım insanlara karşın iki yüzlü davranmaktan kaçınmak benimkisi. Bilmem anlatabildim mi?


Resim: Gustave Dore