dünler, günler ve anlamsızlık üzerine...

Dün sabah daha çayım bitmemiş, gözüm açılmamışken patron geldi, hafifçe eğildi ve elimi öptü "gününüz kutlu olsun efendim" dedi. Teşekkür ettim. "Evet 8 mart kadınlar günü değil mi bugün?" dedim. Gülümsedi ve gitti. "Haydi sersem tavuk" dedim kendime "git bir sigara iç de kendine gel."

Ekip çoktan toplanmış, dumanı salmış sohbet ediyordu bahçede. Aralarına katıldım. Biri geldi sonra "aranızda kendini kadın gibi hissedenlerin kadınlar günü kutlu olsun" dedi. Çok garip hatta pek tuhaftır ki iki kişi de kendini kadın gibi hissetmediğini söyledi. Şaşkın şaşkın bakan suratıma "ya sen?" sorusu çarptı. Elbette kendimi kadın gibi hissediyordum başka ne gibi hissedebilirdim ki? Evet zaman zaman kedi zaman zaman da uzaylı gibi hissettiğim olmuyor değildi ama dişi bir kedi ve dişi bir uzaylı gibi hissediyordum en azından. Çünkü başka nasıl hissetmem gerektiği konusuna kafa yormamıştım. Zaten yeterince saçma sapan sorularım vardı o sorulara bir tane daha ekleyemezdim.

Kendini kadın gibi hissetmeyen kadın görünüşlü arkadaşlarıma "neden?" diye sordum. Bitkin görünümlü olan ona kendini hep başka birşey gibi hissettirdiklerini söyledi. Çocukken babasından, genç kızken ablasından daha sonra kocasından dayak yemiş. Şaşkınlıkla baktım. Şiddete maruz kalmış insanları biliyordum bilmesine ya ilk defa birinin bu kadar açıklık ve kabul etmişlikle dayak yediğini anlattığını duyuyordum. Belli ki kadın doğduğuna doğacağına pişmandı. Erkek doğmuş olsa dayak yemeyeceğini düşünüyor olmalıydı ki; "kadın olmaktan nefret ediyorum" dedi. İnsanın içi kırık camlarla doluyor böyle sözler duyduğunda. Ve o camlar o kadının keder dolu gözlerinden fışkırıp senin ciğerlerine doluyor. Diğer arkadaşımın tüm bunları dinlerken gözleri dolu dolu oldu. Onun da benzer bir hikayesi vardı. İtilmiş, üzerine birşeyler fırlatılmıştı. Aklım almıyordu. Böylesi tatlı, nazik insanları nasıl bir sebeple döverdi insan. Ne olmuş olabilirdi de birine bu kadar öfkelenip, çılgına döner ve akla hayale gelmeyecek şeyler yaparlardı?

Odama dönüp B.'yi aradım. Şiddet konusunda çalışmaları vardı. "Ne kadar çok insanın dayak yediğini bilsen dehşete düşersin."dedi. Telefonu kapayıp kendi hayatımı düşündüm. Çocukken sevgili sersem erkek kardeşimin üzerimde denediği Bruce Lee hareketlerini saymazsak hayatımda tek bir fiske yememiştim. Evde ya da yakın çevrede buna benzer birşeye de rastlamamıştım. Evet her evde olduğu gibi benim evimde de anlaşmazlıklar oluyordu elbette ama tüm bunlar kavga ile ya da başka bir yolla değil konuşarak çözülüyordu. Bütün bunlarla büyüyen ben de normal olanın bu olduğuna inanıyordum doğal olarak. Ama şimdi düşününce normal olanın aslında çok nadir birşey olduğunu anormal olanın ise aklın alabileceğinden yaygın olduğunu farkediyordum. Daha bir kaç dakika önce iki arkadaşımın bu anormallik içinde geçen hayat öykülerini dinlemiştim. Bir kadınlar günü sabahında zaten anlamsızlığına inandığım gün daha da anlamsız geldi bana.

Evet kadınlar günüydü dün. Sabahında kalbimi kırık camlarla dolduran iki çift hüzünlü göze baktığım ve gün boyu kadın haklarından söz eden erkeklerin söylediklerini dinlediğim, yazdıklarını okuduğum bir gündü. Gerçeğin o pis sırıtışının gri bulutların içinden belli belirsiz göründüğü yapay ışıklı bir gündü...