Ah bu ben...

Ne söyleyeceğini bilmeden parmakları klavyenin üzerinde ağır aksak rakseden bu faniye ayıracak bir kaç dakikan var mı? Bir kaç dakika diyorum ya, bu süre belki biraz uzun belki de sandığımızdan biraz daha kısa olabilir. Ben bunu henüz bilemiyorum. Sen herşey bittikten sonra buraya gelmiş olacağın için ufak bir göz atışla süreyi az ya da çok tahmin edebilirsin. Bu da şimdide olmanın bilinmezliği işte.

Sana da oluyor mu bu? Birşeyler söylemek istiyor olduğunu hissedip aklının içini boş bir kuyu gibi buluyor olduğun zamanlar oluyor mu senin de? Bu yüzden de birşey bulurum umuduyla o kuyuyu yarı istekli yarı isteksiz kazıp durduğun? Bana oluyor. Kafası her daim karışık bir tür var bilirsin. Ben onlardanım işte. Neden diye sorma. Bu tür şeylerin nedeni olmaz. Öylesindir ya da değil. Biliyor musun kafasının içi tıpkı titiz bir kadının evi gibi düzenli olanlara hayret ediyorum. Bu, bana insan olmanın doğasına aykırıymış gibi geliyor. Her durumda, her söz karşısında ne diyeceklerini bilenlerden söz ediyorum. Nerede nasıl davranacağı çok önceden, sanki o kişi kendi hayatını, geleceğini çok önceden bir film izler gibi izlemiş de sonra oturup bir güzel program yapmış, tüm sözleri tek tek yazmış, hatta bazılarına bakıp "ı ıh bu olmadı, şöyle yapsak daha iyi" demiş gibi olanlardan... Bir de düzen içinde yaşayanlar var. Düzenli kitap okuyanlar, o ay izleyeceği filmleri belirleyip hiç sıkılmadan bir görev bilinciyle izleyenler ve daha benzeri pek çok şeyi yapanlar... Nasıl böyle olunabilir? Nasıl bunca düzenli ve tertipli olur insan? Nasıl bazı şeyleri yarım bırakmaz ve nasıl bu kadar kararlı olur? Bir de bu insanların şöyle garip bir tarafı var bilemiyorum hiç dikkat ettin mi? Bu insanlar sevdikleri insanları hep severler sevmedikleri insanlar ağzıyla kuş tutsalar bile onları sevmemeyi sürdürürler. İnanılır gibi değil. Sevgi belki süreklidir de sevmemek nasıl sürekli olur? Ben mesela, O hiç sevmediğim adam bana gelip üzüntüsünü anlattığı vakit oturup düşündüm. O gittiğinde içimde yumuşayan birşey hissettim. Neden bana gelip anlattı dedim kendi kendime. Neden benimle dertleşti. Oysa onun da beni sevmediğinden neredeyse emindim. İnsan sevmediklerine bir açık kapı bırakıyormuş meğer. Onun da sevilebilir olduğunu düşünüp o kapıyı hep aralık tutuyormuş. Sevmeler konusunda ne kadar netse aklın, sevmemeler konusunda bi o kadar net olamıyormuş. Bu iyi birşey dedim kendi kendime. İnsanları sevmemekten hoşlanmam. Çünkü, bu sevmemelerin, nefretlerin insanın içinde güzel olan ne varsa rendelediğini düşünürüm. Bilirsin rendelenmiş şeyler hep başka şeyler içine karışıp, görünmemeye mahkumdur. Ben de içimde kocaman güzel bir meyve gibi duran o özü rendelemeyi istemem. Bu yüzden de içimde nefret ya da öfke olmasından korkarım. Bu arada şöyle bir düşüdüm de düzenli olanlara hayret etmenin yanı sıra kıskanıyorum da onları galiba. Evet bu bir itiraf. Neyse.

Ne anlatmak istediğimi bilmediğimi söylemiştim ama o biraz önceydi. Şimdi ise yukarıdaki bir sürü palavradan sonra işin özünü sadece bir kaç cümleyle hemen yukarıda anlattığımı sen de ben de görüyoruz. Derdim sevmemek, açık bırakılan kapılar, sevmeye bunca hazır olmalar ve içindeki özün rendelenmesinden deli gibi korkmalarla ilgiliymiş.

Kafası hep karışık olanlardan olduğumu söylemiştim değil mi? Ve o karmaşayı bir kağıt üzerine kelimelerle dökmeden çözemeyenlerden olduğumu da... anlıyorsun değil mi?

resim: rafal olbinski