pazartesi, pazartesi...

Sabah sokağa adımımı atar atmaz kendi kendime şöyle dedim: "Bugün güzel bir gün olacak ve ben asla sinirlenmeyeceğim. Ve bugün günlerden pazartesi değil." En az son cümle kadar bir önceki ve elbette ondan önceki de yalandı. İnsan güne yalanla başlayınca işi rast gider mi? Gitmez. Ve kim söylemişse adam haklı; yalanın en fenası kendimize söylediğimiz yalanlardır. Ne laf ama.

İşte gün başlıyor. Gün nasıl başlar? "Günaydın" diyerek elbet ve ben koridorda, sokakta karşılaştığım herkese günaydın derim. Derdim daha doğrusu. Bugünden sonra herkese demeyeceğim. Mesele o duvar suratlı kadına... Çünkü muhtemel ki sabahları kendisine günaydın diyen birine aynı şekilde karşılık vermesi gerektiğini otuz yıldır öğrenememiş. Bazı insanlar basit şeyleri bile öğrenemiyorlar ne yapalım. Her neyse konumuz bu kadın değil zaten. Konumuz kötü başlayan günler ve devamında gelenler.

Evet evet haklısınız. Birinin sana günaydın dememesi günün kötü başlaması için bir sebep değil fakat yine de sinir bozucu. Bu değil belki ama sabah gelir gelmez üstelik günlerden pazartesi ise masana kucak dolusu iş yığılması kötü başlamak için itiraf edin iyi bir sebep. Daha kendine gelememiş bir bünye ve karşınızda laklak eden bir güruh ve seninle oda arkadaşının başına yığılmış bir yığın iş. İnsan bu durumda "laylaylaooom hayat güzel, bahar geldi, bak kelebek geçti, kanadı burnuma değdi" falan diyemiyor. Diyebilen varsa alnından öperim. 

İşten kaçan biri değilim elbet. Hatta tam aksine yoğun çalışmayı sevmek gibi bir anormalliğim var bile denebilir. Fakat iş sana soluk alacak zaman bırakmıyorsa o zaman anormalliğim değişir ve gayet tembel bir yurdum insanı olmayı arzulayabilirim. Şunu bir düşün bakalım; Her iki kulağında telefon varsa, sen karşıdaki iki adama laf yetiştirmeye çalışıyorken biri gelip birşey soruyorsa ve tam o an nereden çıktığı belirsiz bir başkası gelip burnuna bir kağıt dayıyorsa nasıl hissedersin? Ben sana söyleyeyim aynen şöyle; Birden o gürültü arasında kör, sağır olup masanın üzerine çıkmış "defoluuuuuuuuun yeter artık"  diye bağırdığını hayal etmeye başlıyorsun. Birden bu saçmalıklar sebebiyle içinden hepten çıldırmış bir manyak çıkabileceğinden şüpheleniyorsun. Sesler susup ortalık biraz sakinlediğinde hayallerin biraz yumuşuyor. Deniz kenarında parmak arası terliklerinden fırlamış ayak parmaklarına bulaşan kumlardan başka bir derdin olmadığı bir zamanı düşlüyorsun. Bu manyak fantazisinden daha iyi geliyor sana. Hoş o manyağın önündeki tüm kağıtları paramparça edip durmadan konuşan, saçma sapan işler icat etmeyi marifet sanan koca ağız patronunun, o koca ağzının içine tıktığın hayal de güzel ama bunu kendine pek yakıştıramıyorsun. Ne de olsa şiddeti tasvip etmiyorsun. Peh peh peh sevsinler seni sevgi kelebeğim. Herkes çığırından çıkabilir öyle ya. Bakınız 3. sayfa haberleri. Tamam abartmayalım elbette öyle olmayacağım. Ama herkes gibi benim de bir hayalim var: bir gün patronumun suratına onun tam bir işe yaramaz olduğunu haykırıp (haykırmak işi ancak Julia&Julia filmindeki Meryl Streep sesiyle yapılabilir sanırım ki o ses bende yok.) kapıyı vurup çıkmak gibi tatlı bir hayal bu. Bu hayalin gerçekleşme olasılığı lotonun bana çıkma olasılığı ile aynı. Fakat loto, toto ve benzeri işlere hiç bulaşmadığımı düşünürsek bu hayalin gerçekleşme olasığı kocaman bir sıfır.

Bütün bu saçmalıklar içinde öğleni buluyoruz. Öğleden sonra saçma bir toplantı daha sonra yine binlerce iş var. Ama ben sükunetimi korumaya çalışıyorum. (Kararlılık diye buna derim ben. Sevsinler beni.)  Koca ağız geliyor yine. Bana birşeyler anlatıyor. İlk cümleden sonra bunun o aptal anı-fıkra-şaka karışımı şeylerden biri olduğunu anlayarak dinlemiyorum. O da dinlemediğimi biliyor. Ama bazı adamlar böyledir. Dinleniyor olmak onlar için önemli değildir. Konuşmaya öyle odaklanırlar ki gerisini boşverirler. Neyse ki benim patron da böyle adamlardan biri. Gün telefonlar, toplantı, konuşmalar, konuşmalar ve konuşmalar, acele etmek zorunda kalmalar bütün bunlar arasına bir bardak çay ve sigara sıkıştırmaya çalışmalarla geçiyor. Ne gün ama...

Eve dönerken sabah kendime söylediğim laf geliyor aklıma. Gün güzel geçecekmiş de yok bugünün pazartesi olduğunu unutacakmışım da. Peh peh peh. Yarın, "bugün berbat bir gün olacak" desem gün bana aksini kanıtlar mı acaba? Evet bunu yarın denemeliyim. Evet.

RESİM: Paul Flinders