Nereye bakıyordun ki?

M.'nin en sevdiğim özelliği bu. Ne zaman ben çok ama çok kızsam o bir süre susuyor. Yatışmamı bekliyor. Çünkü beni çok iyi tanıyor. Biliyor ki, eğer bir süre sessiz kalırsak benim saman alevim pat diye sönecek ve daha sonra biz ikimiz oturup konuşacağız. Daha sağlıklı bir kafayla, öfkesiz sözcüklerle herşeyi çözümleyeceğiz. Ve bu yüzden M. benim iyi dostum. Ben kızgınken sustuğu için değil, birbirimizi iyi tanıdığımız ve dargınlıklar olmaması için nerede, nasıl davranmamız gerektiğini bildiğimiz için.

H.'yi ise başka bir özelliği nedeniyle seviyorum. O hiçbir zaman dostlarına kayıtsız kalmıyor. Eğer sen üzgünsen seni yatıştırmak için bildiği bütün yolları deniyor. Seni bir kenara çekip derdini soruyor. Anlatırsan eğer, o konuya objektif yaklaşıp başka bir yönden bakmanı sağlıyor olaya. Yok eğer anlatmak istemiyorsan seni güldürmek için kendini paralıyor. O istiyor ki dostları üzgün olmasın. Ve o biliyor ki ortada bir problem varsa o sadece o kişiye ait değil, hepimize ait bir problem.

Y. ise başka bir adam. Yumuşak bir kalp ve herşeyin komik yanını gören bir zeka. Yüzleşmesi en zor olayları bile öyle bir hale getiriyor ki hayatın acı değil komik olduğuna inandırıyor seni. Ve bütün bunlar yüzünden onunla sıkılmak, kederlenmek hiç mümkün değil.

B.abi ise sanki kabadayıların yaşadığı bir zamandan fırlayıp buraya düşmüş bir adam. İri cüssesi ve çatık kaşlarının ardında filmlerde ağlayan bir adam taşıyor. O iri cüssenin içinde herkesten gizlediği bir merhamet denizi ara sıra gözlerinden taşıveriyor bu yüzden de.

Bütün bu insanlarla bir arada çalışıyorum ben. Ve hepsini ayrı ayrı çok seviyorum. Zaman zaman birini kız kardeşim, diğerini erkek kardeşim ötekileri ise abim ve kuzenim sanıyorum. Daha önceki sakinleşmek adına yazdığım yazıya bakınca biz insanların içine yer etmiş olumsuza olumludan daha çok odaklanmanın benim de başımda olduğunu farkettim. İnsan ne aptal, enerjisini sevgi yerine öfkeye harcamaya pek meraklı pek meyilli. Belki öfkenin asidi daha fazla olduğu için bu böyledir. Ama tam da kendimde hoşlanmadığım, içime yer etmiş bazı şeyleri değiştirmeye çabalarken hala bazı şeylerin devam ediyor olduğunu görmek fena halde canımı sıktı. İşte bu yazı da bunun için yazıldı. Sevmediğin değil sevdiğine odaklansın bu sersem diye. Hayattan bezdirene değil hayatı sevdirene baksın gözleri diye. İşte bu yazı sırf bunun yüzünden yazıldı.

Resim: Rene Magritte