Olur mu? Olabilir...

Neden hep böyle oluyor? Sana söylemek istediklerimle sana söylediklerim arasında benim bile ucunu bucağını bilemediğim koca bir uçurum açılıyor. Neden? Ve senin söylediklerin neden bana bu kadar anlaşılamaz geliyor?

Bence ikimiz de birer korkağız. Karşıdakinden emin olmadan ağzımızı açıp kalplerimizdekini gösteremeyecek kadar korkak. İşte o yüzden bunca gereksiz laf, gereksiz ima, gereksiz alınganlık ve binlerce soru işareti.

Bazen ne düşünüyorum biliyor musun? Aslında belki de bilmemekten, kafamızdaki soruya cevap aramaktan, bir gün umutlanıp diğer gün umutsuzluğun dibine vurmaktan zevk alıyoruz. Şu halde birer korkak sayılabilir miyiz?

Mesela diyorum ki sen benden cesur olsan. Bir sabah "bu kez söyleyeceğim" diye uyansan yataktan. Hatta kendi sözüne güvenmesen de okkalı bir yemin etsen. Yine aynı sabah ben sana gülümsesem. İşte o zaman inansan sandığından daha cesur olduğuna.

Ya da belki ben uyansam bir sabah "bu iş fazla uzadı artık" diyerekten. Söylemeye karar versem. "Sonu ne olursa olsun belamı bulacağımı bilsem bile..." desem mesela. Bu kez sen bana gülümsesen. Ve bu kez ben inansam sandığımdan daha cesur olduğuma.

Olur mu? Olabilir...

Fotoğraf: Life