Bir pazartesi sabahı vazgeçiyorum sizden...

Bir pazartesi sabahında uzun bir süredir hayatının odağına yerleştirdiğin birşeyden ya da birinden, birdenbire ani bir kararla ve nasıl olduğunu kendin bile anlayamadan vazgeçebilirsin. Bu kararın sana acı vermediğini tam aksine tuhaf bir rahatlama yarattığını farkederek oturduğun koltukta artık işleri zamanın akışına bırakmanın en akıllıca yol olduğuna karar verirsin. Hayat seni takmadan bildiği yolda ilerlemektedir çünkü.

İşin garibi bu kararı almak için senin farkında olduğun bir süreçten geçmemişsindir. Daha düne kadar kesinlikle aklında yoktur bu karar. Ama beş ya da on dakika önce olan birşey ya da tek bir cümle artık dolmuş olan bardağı taşırmış ve sen o bardaktan taşan suyla uyanmışsındır. Şimdi yapılacak olan en iyi şey; hayatının tam ortasında duran ve az önce vazgeçip onu yerinden söküp çıkardığın için hayatının tam ortasında bir krater gibi boşluk açmış olan o şey ya o kişi üzerine düşünmeyi bırakmak ve yeni bir yön çizmektir kendine.

Mesela "zaten"le başlayan cümleler kurmaktan vazgeçmelisindir. Ya da "ah keşke şöyle olsaydı" gibi saçma sapan hayaller kurmaktan... Vazgeçmenin sanıldığı kadar zor olmadığını, hatta bazen hayatına yeni bir perde açtığını, acıdan geçmeden adam olunmayacağını, hem belki tek birşeye odaklanmış olan gözlerinin o şeye bakmaktan kör olduğunu ve vazgeçmenin aslında gözlerine yeniden kavuşmak demek olduğunu anlayabilirsin belki de şu süreçte. Tek birşeye odaklanmış, adanmış bir hayatın eli kolu bağlanmış bir adamdan farkı olmadığını, boşluğun aslında özgürlük demek olduğunu da öyle... Hatta en önemlisi hayatın seni hiç mi hiç takmadan yaptığı planlara güvenmeyi de öğrenebilirsin belki. Hiçbirşeyi öğrenmesen bile en azından şu sonuncusu öğren... Çünkü güven bana bunu öğrenmediğin sürece hayatın akıp giden suyunda gereksiz yere çırpındığı için boğulan biri olacaksın.

Fotoğraf: Life