MUTLULUK...

Yağmur Cadısı gerçek mutlulukları sormuş. Mutluluk üzerine kafa yormayı bırakalı çok uzun zaman oldu aslında. Elbette bu mutlu olmadığım anlamına gelmiyor. Aksine üzerinde düşünmeden küçük ayrıntılar peşine düşerek farkında olmadığım ama içten içe sezdiğim bana huzurlu nefesler aldıran bir mutluluk içinde yüzüyorum. Tıpkı bir balık gibi. Deniz huzurlu ve mutluluk doludur ve balıklar asla "acaba ben denizin içinde miyim?" diye düşünmezler. İşte benim de bu tip bir mutluluğum var. Deniz dalgalansa da, fırtına çıksa da bir gün durulacağını bilerek ve her sabah o gün denizin ne halde olacağına kaygılanmadan sürüp giden bir mutluluk...

Ben mutluluğu tıpkı Noel'in* hayatı tanımladığı gibi tanımlıyorum. O "...hayatın kendisi bu. Her gün yaşadığımız, birleştiklerinde hayatımızı oluşturan küçük ayrıntılar." Bu ayrıntılara binlerce milyonlarca örnek verilebilir. Ve saçma olarak nitelenebileceği gibi şaşkınlıkla da karşılanabilir. Bazıları "evet ben de böyle hissediyorum." derken, bir diğeri "bunlara hiç dikkat etmemiştim." diyebilir. Çünkü herkes kendi denizinde yüzer.

Nasıl mutlu olup olmadığım üzerine kafa yormuyorsam geçmiş mutluluklardan da koleksiyon yapmıyorum. Kaldı ki berbat hafızam da buna izin vermez zaten. O sabah uyandığım vakit gün ne getirmişse tek bir ayrıntıyı kaçırmadan, dikkati avı üzerine yoğunlaşmış bir avcı gibi dolaşıyorum. İşin tuhafı bu avcı küçük ayrıntı avlamayı öyle otomatik hale getirmiş ki farkında bile olmuyor aslında avlandığının. Bir ayrıntı onu gülümsetiverince anlıyor ki alıcıları hep açık.

Madem hafıza benim bilmediğim bir yerlerde depoluyor o mutlu anları o halde yakın geçmişten söz etmek gerek. Bu sabahtan ve onun küçük mutluluklarından. Garip bir sesle uyandım bu sabah. Çılgın bir rüzgar ve yağmurun sesi. Rüzgar yağmuru öyle bir evirip çeviriyordu ki sanki biri yukarıdan bir kova oraya bir kova buraya su döküyor gibiydi. Komikti. En azından benim için... Kurşuni bulutlara bakıp çay içtim ve bugün tüm günü tek bir zorunluluğum olmadan geçireceğim için şükran duydum. İşe gitmek yok, birşeyler yapmak yok tamamen aylaklık üzerine bir gün. Yarım kitapların kelimeleri ile sarhoş olarak, siyah beyaz bir filmin içinde yiterek, müzik dinleyip gökyüzüne bakarak ve sanki tüm sorunları kapı önünde bırakmış gibi bir gün. Biri başka ne ister ki? Ve sabah bir mektup aldım. Çok ama çok uzaktaki bir adamdan. Uykusu ile savaşarak yazdığını söylüyordu. Ve bunu o kelimeleri illa ki sabah uyandığımda ekranımda bulayım diye yaptığından söz ediyordu. Okudukça kalbini öptüm o adamın. Ve ben onun kelimelerini okurken uyuyan gözlerine iki bahar rüyası bıraktım. Öylece oturdum sonra halının tam ortasına. Bulutların arasından sızmayı başarmış haşarı güneş ışıklarının ellerimde saçlarımda ve ayaklarımın üzerinde oynaşmasını izledim. Kah güneş çıktı kah karardı oda ve burada olduğum için adını koyamadığım bir duygu ile kendimden taştım.

Tanımlamaları sevemedim bir türlü. O nedenle mutluluğu tanımlayamam. Hoş tanımlamaları sevsem de bu kadar sınırları belirsiz birşeyi tanımlayabilir miydim? İşte bu konuda şüphelerim var...

NOT: Mutluluk üzerine konuşmak isterler mi bilmem ama ben bu mimi Özlem ve Yeşim'e paslamak istiyorum.

* Sinestezya-Jeffrey Moore

Resim: Samy Charnine