KONUMUZ BU DEĞİL

Tam karşımdaki masada makarna saçlı bir kız oturuyor. Kaynamış suya atılmış, eğilip bükülmüş spagettiler var sanki siyah saçlarının aralarında. Etrafındaki fönlü saçlı ve tayyörlü kadınların hiç birini atlamadan gülümseyip duruyor. Aklım almıyor onun bu mekanda bu kadınların arasında nasıl olup da eğlendiğini. Ben mi? Ben mecburen oradayım. Ama konumuz bu değil.

Tayyörlüler kafalarını usul usul birbirlerine çevirip usul usul konuşuyorlar. Kırmızı rujları kenarlardan taşmış dudakları kımıl kımıl birşeyler anlatıyor. İnce alınmış kaşları bir yukarı bir aşağı iniyor. Onların karşılarındakini dinleme ve ilgilendiklerini gösterme biçimi bu. Baktıkça içim daralıyor kendi kendime "beni yaşlandığım vakit bile hippilikten vazgeçirme Sevgili Tanrım" diyorum. Hatta daha da ileri gidip ellili yaşlarda farkına varmadan onlardan birine dönüşürsem eğer kendimi atarım bir yerlerden diyorum. Abartıyorum tabi. Ama konumuz bu değil.

Birazdan kulak tırmalayan bir müzik dolduruyor salonu. Gevrek sesli bir adam başlıyor söylemeye. Israrla "haydi ama hanımlaaaar" diyor. Tayyörlüler nazlanıyorlar. Ama popoları sandalyede usul usul raksediyor. Hiç birinde içlerindeki kurtları dökecek cesaret yok. Bir kaçı çıksa diğerleri hiç durmayıp atacaklar kendilerini piste ya o bir kaç kişinin çıkması için gevrek sesli adamın ellerinden kollarından onları çekiştirmesi gerekiyor. Gevrek sesli adam beni yanıltmıyor. Genelde bu gibi durumlarda yanılmam zaten. Ama elbette konumuz benim yanılıp yanılmamam değil.

Birazdan pistte adım atacak yer kalmıyor. Onlar salındıkça ve az önce sandalyelerinde oturan o kasıntı kadın maskelerini bir bir attıkça içim daralıyor. Sanki pistin hemen kıyısında maskelerden küçük bir yığın oluşuyor. Merak ediyorum müzik bitip sandalyelerine oturduklarında yine o maskeyi bulup takacaklar mı? Yine öyle dirseklerini masaya dayayıp ellerini birleştirerek tam karşılarında oturanı yapmacık bir ifade ile dinleyecekler mi? Aslında bu soruların cevabını biliyorum ya yine de konumuz bu değil.

Daha fazla dayanamayıp kendimi bahçeye atıyorum. Bahçede biri dört yaşlarında diğeri en fazla yedi yaşında iki çocuk var. Deliler gibi koşuyorlar. Ufak olan kaçıyor diğeri onu kahkahalarla kovalıyor. Hızlarını alamayıp önünde durduğum parkedilmiş bir arabaya çarpıyorlar. Arabanın alarmı çalmaya başlıyor. Önce şaşırıp sonra kıkırdayarak kaçıyorlar. Biri pencereden uzanıp arabaya bakıyor birşey olmadığını anlayınca alarmı kapatıyor. Çocuklar bahçenin en uç tarafına gidip bahçe hortumuyla oynamaya başlıyorlar. Biri kana kana su içiyor diğeri de hemen ardından. Sonra birbirlerini ıslatıyorlar. Öyle çok gülüyorlar ki yüzümdeki gülümsemeye engel olamıyorum. İçeriye dönmeyi canım hiç çekmiyor. Şu çocuklara bakıp sahtelik ve doğallık hakkında düşünmek istiyorum. Çünkü asıl konumuz bu...

Fotoğraf: pro.corbis.com