Sevgili Aysema Hanımefendi yine bir mim hakkında yazdığım bir yazıya yorumuyla nefis bir mim yolladı. Nefis çünkü şu an yazacaklarım bana bile süpriz olacak. Sorular aklımda nasıl cevap bulacaklar bilemiyor ve başlıyorum. "Yeteneğe çok saygı duymuyorum. Yetenek genetiktir. Önemli olan onunla ne yaptığınızdır." Martin Ritt
Alıştırma:
Genellikle çok derinlerde sakladığımız kazarak ortaya çıkarabileceğimiz yönlerimiz vardır. Kim ne derse desin hiçbir zaman çok geç değildir.Eksiklerimiz kadar olumlu yönlerimizi de kabul etmek oldukça önemlidir.Cümleleri tamamlayın lütfen:
1-Çocukken; derslerin hep ilk dakikalarını kaçırdım. Çünkü, tüm akşam sokakta oynar yorgunluktan bitap düşer bütün bunlara rağmen erken uyumaz ve uykuda gördüğüm masal gibi rüyalara asla doyamaz sabahları yataktan kalkamazdım.
2-Çocukken; "şundan yoksunum" diyeceğim bir cümleden yoksundum. Çocukken herhangi birşeyin eksikliğini çektiğimi anımsamıyorum. Mutlu bir çocukluktu benimkisi. O nedenle şimdi yetişkin biri olmuşken içimde çocukluğa dair ağır taşlar taşımıyorum. Mavi pembe bir çocukluk anımsadığım onun dışındaki renkler ya silinmiş hafızamdan ya da zaten yoktular.
3-Çocukken; diğer çocukların canlı canlı kabuğunu kırdıkları kaplumbağayı kurtaramadığım için, elim kolum bağlı öylece izlediğim için yaralanmış olabilirim. Bugün bile, aradan neredeyse otuz yıl geçmişken, hala o kaplumbağayı unutamamam, zaman zaman onun kabusuyla uyanmam ve bu yüzden hep kendimi suçlamam bu yaradandır.
4-Çocukken; resim yapan bir doktor olmayı hayal ederdim.
5-Çocukken; okula gitmemeyi, gün boyu evde resim yapmayı, ağaçlara tırmanmayı, her daim bahar mevsimi olmasını isterdim.
6-Evimizde asla yeterli sayıda kardeşim olmadı. Sadece bir erkek kardeşim vardı. Oysa ben kız kardeşler de istiyordum. Erkek kardeşim de bir erkek kardeşi olsun istiyordu. Bunu ne zaman dile getirsek annem ve babam "size olan ilgi ve sevgimizin bölünmesini ister misiniz?" diye sorarak bizi caydırıyorlardı. Kimbilir belki onlar da kendi ölçülerinde haklılardı.
7-Çocukken; annemin gündüzleri evde olmasına ihtiyaç duyardım. Öğretmendi ve ben annesi ev hanımı olan çocukları deliler gibi kıskanırdım. Bu yüzden haftasonlarını çok severdim.
8-Bir daha asla aynada tasa nedir bilmeyen bir çocuk yüzü göremeyeceğim için üzgünüm.
9- Yıllar boyunca; Tanrıyı merak ettim.
10- Zaman zaman başıma gelmiş üzücü olaylardan dolayı hayata inancımı kaybettim ve bu kaybımdan dolayı kendimi suçladım. Çünkü ben, hep iyi ya da kötü yaptığımız herşeyin bize tekrar ve aynı şekilde döndüğüne inananlardanım.
Mim yazmak isteyen herkese gitsin.
RESİM: Thomas Webster
Çocukken yaşadığım hiçbirşeyi tekrar yaşamak istemem ve yeniden çocuk olmak istemem. Şimdi daha özgürüm ve kendimi daha iyi ifade edebiliyorum bence....
YanıtlaSilBen de "ah yeniden çocukluğa dönsem" diyenlerden değilim. Çünkü doya doya yaşadım, bitirdim onu. Şimdide olmayı seviyorum.
YanıtlaSil:) cevaplar çokta şaşırtıcı olmamış bence kediciğim, iyi bir karakterin temel taşları iyi bir çocuklukta oluşuyor.. :)
YanıtlaSilsevgiler... :)
Çok etkileyici bir yazı olmuş, keyifle, derin derin düşünerek okudum. Teşekkür ederim. İyi ki mimlemişim iyi ki yazmışsınız.
YanıtlaSilDoktorlar genelde müzikle de uğraşır, resim pek yaygın değil diye biliyorum, ama çocukluk diyip geçmeyeceğim. Mutlaka bir nedeni vardır diyorum.
Bu arada resim de yazıya çok yakışmış...
Sevgiyle kalın...
nefis bir yazı olmuş kediciğim....senin yazılarında ne var ki su içer gibi, kedi mırıltısı gibi, lir dinler gibi okuyorum yazılarını? aradabir beni de mimlesene be yav, çok güzel mmlerin var :)
YanıtlaSilsevgiyle kal ve yaz... yaz...
Çocukken çok çalışkan ve dinçtim, erkenden kalkardım, okuldan gelir gelmez ödevlerimi yapardım, hava aydınlık ve güzelse kardeşimle oynardım ve akşam eve geldiğimizde gülüşür eğlenirdik ailecek, bazen de kitap okurdum. Şimdi erken kalkmakta çok zorlanıyorum, her işi aksatıyorum, gittikçe tembelleştim, aile sohbetleri falan hak getire zaten, ama hala kitap okuyorum. :)
YanıtlaSilAma ben de çocukluğuma döneyimcilerden değilim, güzel ve doyurucu bir çocukluk yaşadım çünkü.
Bu arada yazı yine çok güzel olmuş, hem resim hem kırmızı vurgular. :)
Yıllar boyunca Tanrıyı merak ettim. Hala ediyorum. Çocukluğunu okurken ve şimdiki seni tanıdıkça ve ne kadar hayattan keyif aldığını görünce dedim ki kendime; çocukluğumu keyifle yaşadım, gençliğimi de öyle ve orta yaşlılığımın da keyfini sürüyorum. dilerim yaşlılığımda huysuz ve çekilmez biri olmam ve kendimin keyfini sürebilirim :)
YanıtlaSilKedi`cim ne güzel bir cocukluk gecirmissin. Bu imkani veren ve cocuklarina hem iyi bir insan olmanin temelini, hem de yetistirdikleri insana bir yigin güzel hatira hediye eden anneye-babaya saygilarimi ve sevgilerimi gönderiyorum. Onlarin basardigi is, öyle herkesin altindan kalkabilecegi bir is degil, cok büyük emek, özveri, sabir ve sevgi gerekiyor, bir cocuga sana verilenleri verebilmek:)
YanıtlaSilSevgilerimle
Ben de mutlu çocukluk anılarının gelecekte daha iyi hayata tutunmamıza olanak verdiği inancındayım.
YanıtlaSilNr güzel anlatmışsın kediciğim:)
SERZENİŞ MERAKLISI: Çok teşekkür ederim :)
YanıtlaSilAYSEMA: Asıl ben teşekkür ederim. İyi ki mimlediniz ve bana keyifle yazma fırsatı verdiniz :)
PESSOA: Çok çok teşekkür ederim. Şımardı bu kedi :) Sana da mim paslarım arada.
LUDMİLLA: Ben de biraz tembelleştim Ludmilla. Bazen sanki herşeyden yorulmuş gibi hissediyorum kendimi. Çocukluğa dair özlediğim tek şey belki de o bitmez tükenmez enerji.
Çok teşekkür ederim Ludmilla'm güzel sözlerine.
EVREN: Ben bir de şunu merak ediyorum aslında Evren; Tanrı'yı merak etmeyen var mıdır?
BELGİN: Çok teşekkür ederim Sevgili Belgin. Yazıyı yazdıktan sonra hayatın bana aslında ne kadar büyük bir şans verdiğini düşündüm. Böylesine mutlu bir çocukluk herkese nasip olmuyor ne yazık ki...
ÖZLEM: Kesinlikle öyle. Mutlu çocukluk anıları insanı hep güçlü tutuyor. Sağlam bir kayanın üzerinde sarsılmaz gibi oturuyorsun..
yazıya ve resme bayıldım .yüreğine sağlık...
YanıtlaSilÇok teşekkür ederim :)
YanıtlaSil