LEYLEĞİ HAVADA GÖRMEK...

Tüm sabah nedenini bilmediğim bir sıkıntıyla geçiyor. Pencereden gökyüzüne bakıyor ve dışarıda olmak istediğimi, ruhumun gün boyu güneş altında aylak aylak oturmaktan yana olduğunu düşünüyorum. Ve bir yerde olmak zorunda kalmaktan ne kadar nefret ettiğimi... Tam o sırada pencerenin altından üstü başı perişan bir adam geçiyor. Köşedeki parka doğru yürüyor. Onu izliyorum. Bir bank bulup sere serpe yayılıyor. Yüzünü güneşe kaldırıyor ve öylece oturuyor. Bu kadar uzaktan göremiyorum ama muhtemelen gözlerini kapatıyor. Yerime geçip ekrana bakıyorum. O adamın yerinde olmak istediğimi farketmek daha sıkıntı veriyor.

Öğle arası kendimi dışarıya atıyorum. Yemekten sonra bahçenin en güneşli yerini gözüme kestirip oturuyorum. Arkadaşlarım kendi aralarında sohbet ederlerken ağzımdan tek kelime çıkmıyor. Biri kolumdan çekip "neyin var senin?" diyor. "Bu aralara gidesim tuttu yine." diyorum. Yalan değil. Kendimi dağa, çimene, denize ve ağaca vurasım var. Bahar gelince ben betonların içinde kalamıyorum.

Kolumdan çekiyor. Daha "nereye?" dememe fırsat vermeden arabaya biniyoruz. Bana "sakın birşey sorma ve şu anın tadını çıkar?" diyor. Sorar mıyım hiç? Gönlü bu kadar gitmekten yana olan biri soru sorar mı?

Gittikçe gidiyoruz. Yol çizgilerine, ağaçlara, yeşil tarlalara bakıp duruyorum. Karşımda pamuk pamuk bulutlar, kendimden geçiyorum. Birazdan nehir kenarına geliyoruz. Bir kaç balıkçı dışında bizden başka kimse yok. Suyun sesi ile adını bilmediğim kuşların sesleri birbirine karışıyor. Başımı kaldırıyorum. Tam o sırada bir leylek üzerimizden süzülüyor. Zarif kanatlarına bakıyorum. Bakmaktan fotoğrafını çekmeyi çok geç akıl ediyorum. O uçuyor ben elimde fotoğraf makinesiyle peşinden koşuyorum. Sonuçta onu yakalamayı başarıyorum. Leylek suya doğru bir hamle yapıyor. Sonra ona bir başkası da katılıyor. Suyun üzerinde dans ediyorlar. Sürekli fotoğraflarını çekiyorum. Ama bu mesafeden ne kadar iyi bir görüntü elde edileceğini kestiremiyorum. "Leyleği havada gördük, hadi bakalım" diyor arkadaşım. Gülüyoruz.Daha sonra yolun karşısına geçiyorum. Yapraksız ağaçlar var. Çok uzakta bir köy görünüyor. Köy dağın yamacına kurulmuş. "Ne şanslılar" diye geçiyor içimden. Öyle güzel ve havası temiz bir yere kurulmuş ki köy hayranlıkla bakıyorum. Sanki insan orada yaşasa herşeyi geride bırakacakmış, dünyanın kirinden pasından arınacakmış gibi geliyor, gözlerimi alamıyorum.

Ağaçlardan birine yaklaşıyorum. Kayaların içinden nasıl becerdiyse çıkmış, büyümüş. Dalların arasında kayalar var. Diğer ağaç ise yolun tam kenarında yalnız başına duruyor. Ne ağacı olduğunu bilemiyorum. Dut ağacı mı? Yaprakları olsa tanır mıydım? Belki. Sanki yolun bekçisi gibi görünüyor. Bir ay sonra yüzlerce yaprak olacak üzerinde. "O zaman yeniden gelmeli" diye mırıldanıyorum."Geliriz" diyor arkadaşım "daha çok geleceğiz gibi görünüyor buraya, şu haline baksana." Gülüyorum.Öğle tatili sona eriyor. Burayı bırakıp, hiç gitmek istemiyorum. Dönerken tüm sıkıntının dağılıp gittiğini farkediyorum. Yerimi bulmuş gibi hissediyorum kendimi. Çok uzak yollardan evime dönmüş gibi, eksik olan parçalarım yerine konmuş gibi...