DUVAR PROBLEMİ

Boş duvarlarla çocukluğumdan beri süregelen bir sorunum oldu. Onları öyle bomboş, üzerinde hiç birşey olmadan görmeye tahammül edemedim. Sanki ruhları sökülüp alınmış gibi göründüler gözüme hep.Bu yüzden de onları ya boyadım ya üzerlerine birşeyler yazdım ya da birşeyler yapıştırdım. Kısaca onların ruhlarını geri vermek için elimden geleni ardıma koymadım.

Bahçe duvarına kömürle resimler yapmakla başladı herşey. Abuk sabuk bir dolu resim yapıyor annemden ve anneannemden azar işitip duruyordum. Bütün bu azarlar bana engel olmadığı gibi komşu evlerin duvarlarına da el atmakta sakınca görmedim. Azar işittiğim insanların listesi büyüdü de büyüdü. Okuma yazmayı öğrenir öğrenmez okuldan getirdiğim tebeşirle adımı yazmaya başladım. Daha sonra cümleler, cümleler ve cümleler...

Büyüdüm ve duvarları yazıp çizmekten vazgeçtim. Ama duvarlarla uğraşmaktan asla. Kendi alanımın sınırlarını öğrendim ve sadece odamın duvarlarına yöneldim. Çok geçmeden duvarlar film yıldızları, şarkıcıların fotoğraflarıyla doldu. Bir gün akşam perdeleri kapatmak üzereyken camdan yansıyan Al Pacino'nun yüzü beni dehşete düşürünce hepsi çöpü boyladı. Çöpe atan ben değildim elbette. Benim çığlığıma koşan annemdi. Duvarlar kısa bir süre boş kaldı ve bu kez yazar fotoğrafları, gazete kesikleri, kendi yazdıklarım ve şiirlerle kaplanmaya başladı. Duvardan zerre parça görünmeyecek şekilde dolduğunda bu kez babaannem söküp attı hepsini. Ben halının üzerindeki yığına bakarken babaannem çoktan hazırladığı maazereti beyan etti: "Ben burada namaz kılacağım. Bu gavurlara bakarak kılamam ki." Eh denecek birşey yoktu zaten babaannem de bir süre sonra kendi evine gidecekti. Ben de malzeme boldu o duvarlar yeniden eski haline gelebilirdi. Dert etmedim.

Ben duvarları kapladıkça birileri bir şekilde söküp attı. Hiç kızmadan bozulmadan yeniden ama yeniden kapladım. Sonunda annem dayanamadı ve duvarları yer yer pembe gülleri olan beyaz bir duvar kağıdıyla kaplattı. Böylece duvarların temiz kalabileceği planını yapıyordu ki ben kurşun kalemle o beyaz bölümlere yazılar yazmaya başladım. Her sabah ilk görmek istediğim cümleyi yatağımın yanına tam göz hizama yazıyordum. Kurşun kalemle yazıyordum çünkü her sabah görmek istediğim cümleler sürekli değişiyordu. Bir gün "kimse beni nefret ettirecek kadar alçaltamaz" yazarken bir başka gün baharı öven bir dize yazıyordum. Gelgit aklımı duvarlara bakıp okuyor gibiydim.

O gelgit aklın parçaları annemin elindeki ıslak bezin kurbanı olmaya başladığında kurşun kalem tükenmez kaleme döndü. Onları da bir şekilde silmeyi başardığında eski yönteme geri dönüp kağıt kullanmaya başladım. Kağıtlara yazıp yapıştırıyordum. Annem sonunda pes dedi ben de özgür kaldım ama bu kez de taşındım. Ben gider gitmez annem odayı bir hastane odasına çevirip duvarları yeniden beyaza boyadı. Böylece odanın ruhu çöpü boyladı, her boş duvar gibi yeniden o ruhsuz ve mutsuz haline döndü.

Üniversitedeyken de devam etti herşey. Bu kez daha vahim bir hal aldı ve sprey boya ile tüm duvarlar cehennemvari bordo kıvrımları olan renklere büründü. İşin tuhafı ev sahibi annem gibi yazılmış çizilmiş duvara tepesi atanlardan değildi. Biz taşınırken "çocuklar harika bir iş çıkarmışsınız." dedi. Dalga mı geçiyordu ciddi miydi hala emin değilim. Ama eğer dalga geçseydi depozitoyu geri vermezdi herhalde öyle değil mi?

Hala boş duvarlara dayanamıyorum. O yüzden bir duvar kitaplıkla kaplı, diğer ikisinde pencere ve bir diğerinde ise bir tablo var. Boş olan kısımlara ise arasıra sırtı yapışkanlı ufak kağıtlara yazdıklarımı yapıştırıyorum. Onların ruhlarını onlara geri vermek için...

Fotoğraf: http://www.guardian.co.uk/