hayat, siyaset ve daha pek çok berbat şey üzerine iki kelam....

* Hayatımda ilk defa birinin ölmesini diledim. Hem de tüm benliğimle ve yüreğimle. Beni kendimden tiksindirdiğin için bir kez daha lanet olsun sana.

*Eskiden çocuklar bisiklete biner, koşup oynarken onları izlemek neşelendirirdi beni. Şimdi onlara bakarken hissettiğim tek şey endişe. Sahi eğer tercih hakları olsa böyle bir hayatı isterler miydi?

*Çok güzel bir laf okudum geçenlerde. Tam olarak olmasa da şuna yakın birşeydi; Bazı insanların kötülüğünü anlayamazsınız evet. Çünkü onlar içinde bulundukları yaşam biçimini kafalarında belli bir mantığa oturtmuşlar ve kendileri ile aynı fikirlere sahip kişilerle çevrelenmişlerdir. Ve siz o çevreden değilsinizdir. Onları anlamayı beklemeyin.

*Size de şu oluyor mu, artık ne doğru ne yanlış ne gerçek ne gerçek değil bilemediğinizi hissediyor musunuz? Benim gerçeğimle etrafımdaki gerçek uyuşmuyor. Ben olana değil de olması gerekene mi bakıyorum acaba?

*Neden yazmıyorsun diye sordu biri bana geçen gün. Artık hiçbir şeye inanmadığımı ve hiçbir şeyin anlamı olmadığını hissettiğimi söyledim. Yeterli bir cevap olmuştur herhalde, zira başka soru sormadı.

*İnsan umutlanmaya nasıl da meyyal bir varlık. Bu lafı ettikten sonra birden gelecekte bu ülkede güzel şeyler olacağına dair hayal kurmaya başladığımı farkettim. Hala hayata, insanlar olan inancımı yitirmedim herhalde dedim. Bak minik bir umut kırıntısı bile ne hayaller kurduruyor insana..