Reyhan kokusu...

Sabah reyhan kokan bir adam yanımdan geçti. O geçip gitti ama arkasında karmakarışık anılarla yüklü, beni sarıp sarmalayan bir bulut bıraktı. O bulutun içinden önce anneannem çıkıp geldi sonra da  gözleri kehribar rengi olan o adam.

Anneannem başına bağladığı tülbente reyhan takardı. Ona huzur verdiğini söylerdi. Sadece ona değil yanından geçtiği herkese aynı duyguyu yaşatırdı o koku. Ellerinde bir dal reyhanı ovalar, saçlarına boynuna sürerdi. Misler gibiydi anneannem. Huzur demekti, sonsuz şefkat demekti ve benim hayattaki ilk öğretmenimdi. Şimdi sonsuz uykusunda kimbilir belki de reyhanlarla dolu bir bahçede dolaşıyordur. Dilerim öyle olsun.

Bulut dağılmaya başlarken içinden süzülüp gelen adamsa bir zaman çok acıtmıştı kalbimi. Bana aşka dair içinde reyhan geçen bir hikaye anlatmıştı. Kusuruma bakmayın ama o hikayeyi kendime saklayacağım. Çünkü o hikaye benim aşkımın en özel hikayelerinden biriydi. O reyhan kokusunu duyunca artık ona kızmadığımı farkettim. Sevgi daha ağır basınca insan öfkesini, kızgınlıklarını unutuyor. Her ne kadar canı yanmış olursa olsun yaşanmış güzel günler hatrına hem onu hem kendini affediyor ve nefretle hatırladıklarını güzel anılar kutusuna yerleştirip artık öyle anımsamaya karar veriyor.

Sabah sabah sevindim bütün bunlara işte. Anneannemi yeniden hissettiğime, sevginin ve affetmenin içimde nefretten daha çok yer kapladığına sevindim. Kalbi temiz tutmak gerek. O temiz kalbin içine azıcık reyhan kokusu sürmek de gerek. Hayatın güzel şeylerini hatırlatsın diye....