TÜFEK, ÇOCUKLAR VE GÖKYÜZÜ

Sonbaharın nefis güneşinin tadını çıkarmak için bahçeye çıktım. Henüz yeşil olan tombul portakallara baktım, sararmış üzüm yapraklarına, tek tük kalmış kuşlara. Bunlara bakınca insan gerçek dünyadan kopuyor. Akıl sanıyor ki; bütün bunlar varsa herşey yolunda. Bütün bunlarla çevriliysen tüm dünyada ufak tefek aksamalarına rağmen iyi bir yer, güzel bir yer, umutlu bir yer. Hele de başında böyle mavi koruyucu bir kubbe varsa...

Çok geçmeden bir kaç çocuk sesi geldi arka taraftan. Döndüm ve donup kaldım. On altı yaşından büyük olmayan bir çocuk elindeki tüfeği bahçedeki maydonozlara yöneltmişti. Yanında hemen hemen kendi yaşında bir çocuk ve sekiz ya da dokuz yaşında başka bir çocuk da onun nişan aldığı yöne bakıyordu. Aramızda şöyle bir konuşma geçti:

-Arkadaşlar ne yapıyorsunuz?

-Kuş avlıyoruz abla.

-Canım maydonozların içinde kuşun ne işi var?

-Var var abla bak şurdaki ağaçlarda da var.

-Canım lütfen yapmayın bakın burada hasta, yaşlı anneannem var. Bir de küçük  çocuklar  var. Her an bir yerden çıkabilirler. Çıkmasalar bile uyuyorlardır. Korkarlar.

-Yok abla bu tüfek ses çıkarmıyor.

-Canım lütfen bakın rica ediyorum gidin burdan.

-Ya abla birşey olmaz ne korkuyorsun bu kadar?

-Lütfen dedim çocuklar. Rica ettim ama...

-Tamam tamam gidiyoruz.

-Teşekkür ederim.

Arkalarını dönmüş giderlerken tekrar seslendim. Dönüp yanıma geldiler. Onlara şiddetin korkunçluğundan başlayıp el kadar kuşları öldürmenin ne büyük bir vahşet olduğuna uzanan bir dizi cümle söyledim. Tüfek yerine başka bir şeylerin elinde olması gerektiğini, insanlara zarar vermek niyetinde olmasa bile zarar verebileceğini, eğer biri onun yüzünden zarar görürse hayatı boyunca bu vicdan azabından kurtulamayacağını da ekledim. Hiç ses çıkarmadan dinlediler. Sonra eli tüfekli olan ağzındaki sigarayı yere atıp ezdi. Dudağının kıyısına bir gülümseme oturtup şöyle dedi: "Boşversene abla bize birşey olmaz." Elindeki tüfeğe bakıp ürperdim. Diğer iki çocuğa baktım o delice bakan gözler, o garip korkusuz gülümseme onların yüzüne de yerleşmişti. Tanıdık birşeyin kötü taklidi gibiydiler. Ve örnek aldıkları o şey, muhtemel ki ekranların gerçek olmayan karakterlerinden biriydi. Sahte kurşunlardan kaçan, atladıkları binadan koruyucu bir ağa düşen, korkmaları için bir sebep olmayan çünkü o korkusuzlukları senaryodan ibaret olan adamlardan biri...

Arkalarından bakarken düşündüm: Bu ne garip bir ükeydi böyle. Daha dün kısa pantolonla sokaklarda koşan bir çocuk, nereden bulduğu meçhul bir tüfekle hiç kimsenin başına bir bela açıp açmayacağını umursamadan evlerin arasında avcılığa soyunuyor ve kimse buna birşey demiyordu. On altı yaşında bir çocuk öldürmek gibi bir zevke sahipti işin tuhafı. Hobileri arasında spor yapmak değil de öldürmek vardı. Yüzündeki o bilmiş ifade ise televizyon ekranlarındaki o ünlü korkusuz astığı astık kestiği kestik adamların çatık kaşlı, delice bakan gözlü ifadesiydi.

Sabah bana armağan edilmiş umutlu ve coşkulu ruh çocukların ayaklarının altında ezilip yitti. Yerini kederle konuşan bir iç sese bıraktı. Şöyle diyordu o ses: Bu mavi kubbe altındaki herşey yalan. Umut da öyle daha iyi günler beklentisi de. Kimse bizi korumuyor ve kimse daha iyi bir dünya olacağına inanmıyor artık. Tek bir gerçek kaldı kala kala ve o gerçeğin adı vahşet. İnsan içindeki o ilkel duyguyu özgürlük adına gün ışığına çıkarıyor ve her yan kana boyanıyor. Kimse kimseyi durdurmaya kalkmıyor çünkü kimse kimseyi dinlemiyor artık. Bu yüzden kimi akıntıya kapılmış gidiyor kimi ise küsüp evine saklanıyor. Dünya gün be gün dengesini yitiriyor ve ne yazık ki her yerde kötülük zaferler kazanıyor.

Başımı gökyüzüne kaldırdım. Mavi kubbe paramparçaydı...

Fotoğraf: Life