BAZEN...

Bu çok tuhaf. Bazen anlatacak bir dolu şey birikiyorken bazen de kafanın içi boş bir çuvala dönüyor. Sanki günlerdir hiç birşeye bakmamış, hiç birşey düşünmemiş, hiç birşey kafanın içinden süzülüp iz bırakmamış gibi, sanki nefes alıp veren bir bedenden başka birşey değilmişsin gibi hissetmeye başlıyorsun.

Oysa onlarca insanla yüzlerce konudan söz etmiş olduğunu düşünüyorsun ama hiç birşey anımsamıyorsun konuştuklarınızdan. Ve yine onlarca köşe yazısı okumuş, sayfalarca kitabı ardında bırakmış oluyorsun da hiç iz kalmamış gibi hissediyorsun. Haberler kulaklarını sıyırıp geçmiş gibi geliyor ya da olaylar sanki gerçek değillermiş gibi... Ve ne yazık ki böyle zamanlarda senin de hayat geçirmez bir yağmurluk edinip edinmediğini düşünüp, kaygılanıyorsun içten içe. Mesela soruyorsun kendine; O kocaman gözlü kız çocuğunun etrafa dağılan parçalarından, o parçaları annesinin eteğinde nasıl taşıdığından, dayak yiyen çocukların boyunlarındaki yara izlerinden, bıçaklanarak öldürülen kadınlardan, onların mutlu günlerinden kalma fotoğraflarından, adil olmayan hayatın gazete köşelerine sızan parçalarından, alın terinde boğulan insanlardan, dizlerine vura vura ağlayan insanların görüntülerinden, parçalanmış arabalardan fırlayan kollar ve bacaklardan, genç yaşlarda ölen onlarca belki yüzlerce insandan, işsizlerden ve ekmek parasına deli gibi çalışıp yine de yokluk içinde yaşayanlardan, kavgadan, düşmanlıktan ve her an birbirini öldürmek için hazır va nazır bekleyen bunca insandan etkilenmiyor musun sahi? Her yanın bombalarla çevrelendiğinden, hemen hemen herkesin belinde tabanca taşıyor olmasının artık normal kabul edilmesinden, en ufak bir tartışmanın birinin canına mal olabilme ihtimalinin aslında ne kadar büyük olduğundan, her an her şekilde ölümün seni, sevdiklerini, tanıdık ya da tanımadıklarını, kadınlar ve çocukları, hayatının baharındaki insanları, sahilde çay içen emekli yaşlı adamları, balkona patates almak için çıkmış ev kadınlarını bulabileceğini biliyor olmak sahi kanını dondurmuyor mu?

Elini çenene koyup düşünüyorsun sonra? O hayat geçirmez yağmurluğa hiç ama hiç sahip olmadığını, olamayacağını, zaten ona sahip olmadığın için her daim böyle baktığını farkediyorsun. Kafanın içindeki bu boşluğun aldırmadığından değil de dehşetten donup kalmaktan, öfkeden yorulmaktan, kaygıdan başka birşey olmadığını anlıyorsun. Ve hangisi daha iyi karar veremiyorsun; böylesi donup kalmak mı yoksa hayatın tüm acısının içine sızmasına izin vermemek mi? Böylesine acıyı içine geçiren bir ruhla daha nasıl taşır insan kendini hiç ama hiç bilemiyorsun.

Fotoğraf: Engin Güneysu