ÖMÜR DEDİĞİN ŞEY...

Ona annesinden geçmiş bu çiçek deliliği. Annemden söz ediyorum. O da tıpkı anneannem gibi bulduğu her toprak parçasını çiçeklerle dolduruyor. Kim hangi çiçekten söz ederse o çiçeği bir şekilde bulup ya o avuç içi kadar bahçenin bir köşesine ya da bulduğu bir saksıya dikiyor.

Bu kez ona ben bir çiçekten söz ettim. Bütün bir yıl sadece yapraklarla duran, yılın bir zamanı tek bir gece bembeyaz çiçek açan bir çiçekten. Adını sordu. Bir gecelik gelin dedim. Güldü. Sonra o çiçeği bulup getirdim ona. Bir bardak içinde yapraktan köklendirilmiş çiçeği özene bezene bir saksıya dikti. Gün be gün büyümesini izledi. Onunla konuştu, yapraklarını sildi ve tüm bir yıl neden açmadığını merak etti. Daha sonra çiçeğin evin içinde olmaması gerektiğini, açık havayı sevdiğini öğrendi ve onu balkona taşıdı. Yapraklarını okşaya okşaya silmeye, onunla konuşmaya ve ona "benim güzel kızım" demeye devam etti.

Çiçek bu yıl onu yüzüstü bırakmadı. Kocaman yapraklarının ucunda minik tomurcuklar büyüttü. Annem sevinçten çılgına döndü. Günlerce bekledi. O tomurcuklardan bazıları direnemeyip döküldüler ama diğerleri ısrarla tutundu o yapraklara, büyüdüler. Ve sonunda geçtiğimiz cumartesi akşamüstü annem çığlık çığlığa ortalığı ayağa kaldırdı. Koşarak balkona çıktım. Çiçeğin başında durmuş ucu hafifçe aralanmış tomurcuğa bakıyordu.

Başında bekledik. Usul usul açılırken o taç yaprakların titreyişini izledik. Garip bir duyguydu. Sanki bir bebeğin doğuşu gibi. Biri gözlerini açıyordu dünyaya. Ve uzun bir aradan sonra açıldı o çiçek. Kocaman, bembeyaz ve tıpkı bir gelin gibi. O büyüleyici kokusunu içimize çeke çeke izledik onu uzun bir süre. Sonra gecenin ilerleyen saatlerinde usul usul o ilk canlılığını kaybetmeye kapanmaya başladı. Ölüyordu. Kısacık bir ömre şahit olmuş olmanın garip duygusunu bıraktı geride. Henüz tomurcuk olan dört çiçeğe önderlik etmiş ve gitmişti.

Diğer dört tomurcuk ise pazar günü açtılar. Annem "festival" dedi. Sahiden de festival gibiydi. Bu kez tek izleyicileri bizler değildik. Komşu evlerde kim varsa geldiler. Kimi fotoğrafını çekti kimi ise öylece durup izledi.  Orada durmuş o insanlara bakarken hayatın da böyle olduğunu düşündüm. Tek bir güzellik anında herkesin bir arada olduğunu ama ne yazık ki o güzellik anlarının çok ama çok kısa sürdüğünü... Geriye sadece bir kaç fotoğraf, aklı sarhoş eden bir koku ve hayranlık dolu seslerin kaldığını... Hayatın böyle uçucu, kısacık olduğunu, o çiçeğin bize kısacık gelen ömrünün çiçek zamanında kaç yıl ettiğini...

Fotoğraf: Aydan Atlayan Kedi