KENDİME YENİ BİR BEN LAZIM

Kafamın içinde büyük bir boşluk var. Herşeyi yutan bir kara delik değil sözünü ettiğim. Öyle rahatsız edici, karanlık bir boşluk da değil. Tam aksine ışığın aklın içine dolduğu bir boşluk bu. Çok zamandır aranan huzurun ılık ılık yağdığı bir boşluk.

İnsan aklı ne kadar da tıkış tıkış bir kutu çoğu zaman. Ne kadar saçmalık, aptallık varsa içine tıkıyor da tıkıyoruz. En azından ben bunu yapıyorum. Ne gerçek ne yalan, ne önemli ne değil bilmez hale geliyorum yaşarken. Ve akıl tüm bunlar içinde nefes alacak küçücük bir boşluk bulmaya hasret kalıyor. İşte tüm bunlar yüzünden bu kadar yorgun, bu kadar bıkkın ve bu kadar isteksiz oluşum.

Ama şimdi o boşluk var. Uzun zamandır kendini olup bitenden soyutlamış aklın boşluğu. Akıp giden hayatın önünde durmuş izleyen aklın huzuru var. Yeniden o akışın içine atlamaya hazır cesur bir ruh var şimdi. Önemli olanla önemsiz olanı artık bilen, yok yere dertler edineceğine o dertlerin üzerinden kayıp gitmesine karar vermiş, daha güçlü ve daha net bir akıl var.

Gariptir, bu nasıl oldu bilmiyorum. Nasıl durmaya karar verdim, izlemeye nasıl karar verdim bilemiyorum. Çok yorgun bacakların istemsizce durmasıdır belki de bu. Belki de birinin bir anda kolundan çekivermesidir. Hangisi olduğu da önemli değil aslında. Önemli olan koşup durduğun hayatın ortasında aldığın mola ve yeniden oyuna sanki eskiden hiç birşey olmamış, hiç yorulmamış gibi başlama gücünü kendinde bulabilmek. Ve o güçle birlikte ders almış olmak, o derslerin sonuçlarını analiz etmiş olmak ve yeniden aynı hatalara düşmeyeceğinden emin olmak.

Önemli olan o boşluğun içinden yeni ve coşkulu bir gözle bakıyor olmak hayata. Tam da "artık gerisi böyle gelecek" derken, tam da "artık oldum ben, hiç değişemem" derken yeni bir benle selamlaşmış olmak. Önemli olan hayattan yorulduğun vakit bir sebeple durup yenileneceğini biliyor olmak galiba ve bir tek yaşamın içinde bir çok kez yeniden doğabilecek olduğunu sevinçle görmek...