AYNI AY, AYNI GÜNEŞ

Hani öğle vakti aynı masada birlikte oturduğum o adam "dinimizce..." diye başlayan cümleler kurarken, ben ona tam arkasında çimleri biçen adamı göstersem ve onun alnındaki terden yansıyan gün ışığını, sonra uçuşan çimleri, havaya yayılan o güzel kokuyu duyup duymadığını sorsam, sözünü böldüğüm için kızar mıydı acaba bana? Belki de yüzünü buruştururdu sadece. Sonra ben ona deseydim ki; "ama Tanrı bütün bunların hepsinde değil mi zaten?" Bu kez daha çok kızardı belki bana. Sonra toparlanır, yine "dinimizce..." diye başlayan cümleler kurar, kaldığı yerden devam ederdi belki sözüne.Ben üzülürdüm. Beni anlamadığı için, yeterince anlatamadığım için üzülürdüm. O adam benim üzgün suratıma bakar sonra utandım sanırdı bu kez daha da çok üzülürdüm. Onun için hiç birşey söylemedim.

O kadın ya da? Koyu bir gecenin içinde yıldızların altında oturmuş sohbet ederken, ben mandalina ağacının yaprakları arasından sızan ay ışığından gözlerimi alamıyorken ve o dünyanın gamından, kederinden, hayatın kocaman bir dert yumağı olduğundan söz ederken ona tek söz etmeden usul usul yükselen ay ışığını göstersem beni bir aptal sanar mıydı? Dünyanın iliklerine işleyen acıdan haberi olmayan dahası bu acı kendi acısı olmadığı için hiç ama hiç umursamayan bir sersem olduğumu düşünür, hayal kırıklığına uğrar mıydı? Bunu söylemese bile gözlerinin içinden taşar mıydı hayal kırıklığı? Muhtemelen. O yüzden ona ne ay ışığını, ne mandalina yapraklarını göstermedim.

Hem gün ışığını hem ay ışığını, çimleri ve mandalina yapraklarını kendime sakladım. O adam da, kadın da sandılar ki oradayım. Oysa değildim. Gördüklerimle duyduklarımın arasındaki çizgideydim. Sonra o adam da kadın da çizginin diğer tarafında kaldılar ve ben yine bu zamanlara hepten uygunsuz olduğuma karar verdim. Ve dünyanın bir yanında benim gibi uygunsuz olanlar olduğunu, onların hiç bilmediğim kentlerde nefes aldıklarını, uyuduklarını, gülümsediklerini, şarkı söylediklerini ve benimle aynı aya aynı güneşe baktıklarını düşünüp sevindim.

Fotoğraf: Life