ÇİÇEK YA DA KAFES, TÜM MESELE BU

Boşu boşuna bekliyorduk. Bunu adım gibi biliyordum ama sesimi çıkarmadım. Çünkü sesimi çıkarsam da, karşıdakini bu boşunalığa ikna etmeye çalışsam da beni dinlemeyecekti. Ve ben sonuç alamadığım tartışmaların içine girmekten çok ama çok yorulmuştum. İkinci bir sebebi vardı ses çıkarmayışımın. Tuhaftır ki beklerken dinleniyordum. Beklemekten hiç hoşlanmayan ben sahiden uzun zamandır hiç dinlenmediğim kadar dinleniyordum. İnsan kendini bazen nasıl da şaşırtabiliyor? Hiç birşey yapmadan, okumadan, herhangi bir soruna kafa patlatmadan, kendimi birşey yapmak zorunda hissetmeden, zamanın boşuna geçtiği duygusuna kapılmadan öylece oturuyordum. Bir an için bile olsa ömrün kısalığını unutmuş, zamanı bol keseden savuruyordum. "Bunu zaman zaman yapmalı" diye düşündüm. Sırf hız duygusundan bir anlığına da olsa kurtulmak için, dinlenebilmek ve herşeyi, tüm bu telaşı unutmak için yapmalı. Elbette biliyordum hayat akıp giderken ben o eski telaşlı ben olacak durmaksızın koşacaktım ama olsundu. Bu an öyle güzeldi ki. Ve şu an için başka hiç birşeyin önemi yoktu.

Elimin altındaki kağıda çiçekler, çiçekler ve çiçekler çizdiğimi sonradan farkettim. Gülümsedim. Çünkü ben beklerken ya da çok ama çok sıkıcı toplantı salonlarında sıkışıp kalmışken hep kafesler çizerdim. Ancak yanımdaki "sıkıldın sen yine" diye dürterse farkederdim o kafesleri. Ve onlara bakıp içimden birşeyin, mahkumların çaresiz çığlıklarını attığını düşünürdüm. Ama bugün kafesler yoktu nedense. Sadece çiçekler vardı.

Biri çağırdı kalktım. Çiçekleri o kağıdın üzerinde, kağıdı da masada bıraktım. Birazdan geldiğimde başka birini hem telefonla konuşup hem de kağıtta boş kalan yerleri çiçeklerle doldururken gördüm. "İyi ki kafes çizmemişim" dedim içimden. Yoksa kağıdımı karalayan bu adam da o berbat mahkumiyet duygusunu çizip duracaktı oraya. Belki çizmekle de kalmayacak içinin derinindeki çığlıkları bile duyacaktı. Oysa şimdi öyle miydi ya? Her yan çiçek çiçekti. Ve o çiçekler akıp da umursanmayan zaman nehrinin üzerinde öylece, kayıtsızca yüzüyorlardı.

RESİM: Carol Robinson