15 DAKİKA

Bu sabah gecikti. Dert etmedim. Yazın en sıcak günlerinden birinde sabahın serinliğinde durmak hoşuma gitti. Kocaman bir bahçenin ortasında çiçeklere konup duran arılara baktım. Sonra tüm heybetiyle duvarın üzerine abanmış incir ağacına... Gaffar'ın ölümü "bir incirin dala tutunan sapından ayrılması" olarak tanımladığı aklıma geldi. Ve Sırrı'nın ne zaman bir meyve ya da yaprak dalından kopsa "ölüm ölüm" diye bağırdığı... Sabah sabah ölümü düşünmekten hiç de tedirgin olmadığıma şaştım sonra. Nefes'in ölüme bakışımı nasıl da değiştirdiğine bir de...

Korkusuz olabilmenin ne büyük nimet olacağını düşündüm. Ve bunun mümkün olup olamayacağı üzerine kafa patlattım bahçenin ıslak toprağına bakarken. Sevdiklerimizi kaybetme korkusundan, yaralanma ya da ölme korkusundan, birşeylerin bitmesi korkusundan, yaşlanmak ya da ölmek korkusundan sıyrılıp gelmiş bir adam ya da kadın olup olmadığını merak ettim. Sonra böyle birinin olma ihtimalinin pek küçük olduğuna karar verip konuyu kapattım.

Günü merak etmeye başladım sonra. Beni nelerin beklediğini ve benim o günden neler beklediğimi. Pek de birşey beklemediğimi üzüntüyle farkettim. Her ne kadar beklentilerin mutsuzluğumuzda büyük payı olduğunu söyleseler de güne birşeyler bekleyerek, ya da birşeyler umut ederek diyelim, başlamanın coşkuyu tetiklediğini düşündüm. Üzüldüm böylesine beklentisiz oluşuma. Tekrarlardan ibaret bir hayatı yaşadığım yanılgısına düştüğüme ve bütün bu yanılgı yüzünden de yarı kör olduğuma karar verdim. "Değişmeli" diye mırıldandım teller üzerindeki kumrulara bakarken. Uçup gittiler sonra ben de bunları düşünüp saçmalamaktan vazgeçtim.

On dakika geçti ve hala gelmedi. Omuz silktim. Gelirdi eninde sonunda ya. Bahçede yürüdüm. Dün sabah açmış çiçeklerin solduğunu, tomurcuk olanların da açtığını gördüm. İkisinin aynı dal üzerinde duruşuna bakıp kendime bundan pay çıkardım. Bitenim yerine başlayanım olacağını, gidenim yerine gelenim olacağını söyleyen bu dala uzun uzun baktım. Zaman aktı. Geldi sonunda. Şakayla kızdım. İşe geç kalıp kalmamak umurumda değildi oysa. Hoş bu ara pek birşey umurumda değildi ya. Takılıyordum ona sadece. Beni ciddiye alıp açıklamalara girişti. Sözünü kesip "sus" dedim. Gerek yoktu. Artık rahat olacaktım. Söz vermiştim ya kendime. Ne açıklama yapacaktım ne de açıklama bekleyecektim. Susmadı, devam etti açıklamaya. Yoruldum. "Günün ilk ışıklarıyla gelen bunca yorgunluğu gün boyu nasıl taşırım" diye geçti aklımdan. "Önümde açıklamalarla ve açıklama bekleyenlerle dolu bir gün var işte yine" diye mırıldandım. Sözlerimi üzerine alındı, üzüldüm. İçimden konuşmaya devam ettim: "Sen ne kadar değişirsen değiş dünya hep aynı kalacak. Hep açıklamaya muhtaç olunacak ve herşey daha da yorucu bıktırıcı olacak. Bazen kelimeler külfetti ya ben de öyle zamanların içinden geçiyorum işte. Olan biten bu..."

Nefes- NURİYE AKMAN, Doğan Yayıncılık

Fotoğraf: Life